دی ماه و این همه قصه ؟

هوالمحبوب

امروز چهل و چهار ساله شد. هنوزم یه رگه هایی از عشق و عاشقی بین شون هست، هنوزم آقاجون به مامان میگه دوستت دارم، هنوزم عاشق اینه که مامان خودش رو براش قشنگ کنه. رابطه شون پیچ و خم زیاد داشته، توی سختی های زیادی کنار هم موندن، زجر زیاد کشیدن، مامان بیشتر، غصه زیاد خوردن، مامان بیشتر، کوتاه خیلی اومدن، مامان بیشتر، تحمل خیلی کردن، مامان بیشتر، اما هنوز کنار هم هستن و جفت شون سایه شون بالای سر ما مستدام. توی همه ی رنج ها، تلخی ها، نشدن ها، استخوان توی گلوهای زندگی، همین که بودن و نفس شون می رفت و میومد، برامون بزرگ ترین نعمت بود. گاهی انگار بیشتر از این خواستن کفران نعمته،
شاید اگر قصه شون جور دیگه ای نوشته می شد، حال مون بهتر از اینی بود که الان هست، اما حالا ما چهار تا ثمره ی همین قصه ایم، تلخ و شیرین، ما نوشته شدیم، ساخته شدیم و امروز شاهد چهل و چهارمین سالگرد ازدواج شون بودیم. حتی اگر واقعا حال دل مون خوب نباشه، داریم زور می زنیم که خوب به نظر برسیم. داریم تلاش می کنیم که شادش کنیم، قصه ی زندگی آدم ها جوری که میخوان نوشته نمیشه، اما این وسط ها یه فرصت هایی دارن که خودشون رو تو دل نویسنده جا کنن و نقش پر رنگ تری بگیرن، شاید کم کم توی روند قصه جای آدم خوشبخت ها رو ما گرفتیم، خدا رو چه دیدی، شاید یه روزی شدیم از همونایی که خدا بغل شون میکنه و می بوسدشون و شب ها براشون لالایی میگه.
مامان قشنگم امروز همزمان با سالگرد ازدواج شون، شصت و چهار ساله شد. تولد آقاجونم هجدهم همین ماهه. مامان و آقاجون کارهای مهم شون رو توی دی ماه مرتکب شدن :)