نقدی بر مخاطب

هوالمحبوب

همیشه برام سوال بوده که چطور میشه یه آدم معمولی که هیچ ویژگی خاصی هم نداره می تونه یه کانال پر مخاطب توی تلگرام یا یه صفحه ی پر مخاطب توی اینستاگرام، یا یه وبلاگ پر مخاطبِ پر کامنت داشته باشه، سال 94 یه کانال شعر و دلنوشته داشتیم که شعرها و نوشته های خودمون رو به اشتراک میذاشتیم؛ هر چه سعی می کردیم پر مخاطب بشه نمیشد. اوج تلاش مون به 200 نفر ختم شد و در نهایت رهاش کردیم. توی صفحه ی خودم هیچ وقت نخواستم کسایی رو که نمیشناسم فالو کنم؛ ترجیح دادم یه فضای امن برای خودم داشته باشم که الانم از 80 نفر تجاوز نمی کنه که 90 درصدشون رو از نزدیک یا از طریق بلاگ میشناسم. ولی قصه ی وبلاگ همیشه فرق داشته، اینجا هیچ وقت دنبال مخاطب زیاد نبودم، دنبال این نبودم که معروف بشم و کلی دنبال کننده داشته باشم، همیشه خواستم خوب بنویسم و نسبت به دیروز خودم قوی تر باشم، یه سری اصول اولیه رو رعایت کنم که حداقل مدیون چیزهایی که یاد گرفتم نباشم. اما بازم می بینم که حال و احوال کردن آدم ها، درد دل کردن های ساده ی خیلی ها بیشتر ارج و قرب داره تا مطالبی که آدم برای نوشتن شون رنج می کشه.

این قصه ی پر غصه ی خیلی از آدم هاست، آدم هایی که در ظاهر ازت تعریف میکنن، تحسینت میکنن ولی در نهایت به بدترین شکل ممکن پشتت رو خالی میکنن، تلاش برای رونق دادن به داستان نویسی توی سخن سرا به بن بست رسید، در حالی که اون اوایل خیلی شوق و ذوق داشتیم برای نوشتن و به اشتراک گذاشتن تجربه هامون، پست های اینجا رو به جز چند نفر که همیشه لطف داشتن، عملا کسی نمی خونه، مسابقه ی داستان نویسی تد کنسل شد، آدم ها میگن سرمون شلوغه ولی توی همون وبلاگ هایی که سلام و علیک میکنن پر از کامنت های این عزیزان پر مشغله است، شاید توقع من از بقیه زیاده، یا الکی فکر میکنم که آدم ها باید برای نوشته ها ارزش قائل باشن. نمیدونم تنها چیزی که می دونم اینه که خستگی روحی من حالا حالاها درمانی نداره. دنیای وبلاگ نویسی به مخاطب زنده است، مخاطبی که پویا باشه، مخاطبی که نقدت کنه، تشویقت کنه، هر جا لازم بود بهت تذکر بده، آدم هایی که فکر میکنن من از روی بیکاری دنبال شون می کنم و خیلی خوش به حالشونه که هیچ وظیفه ای در قبال بقیه ندارن، آدم های جالبی هستن در کل. از این به بعد  کامنت ها رو میبندم که دیگه هیچ کس هیچ مسولیتی برای کامنت گذاشتن نداشته باشه. موفق باشید.