هفتم

سفر لازمم. اونقدر که داره گریه‌م می‌گیره از پایان تعطیلات. تعطیلات عید سفر رفتن رو تجربه نکردم. یعنی از اساس خانوادهٔ من پلن مسافرت ندارن! امسال خیلی دوست داشتم یه تور جنوب بگیرم و برم چابهار. اما خب سفر به این دور و درازی دوست پایه می‌خواد که من ندارم. وقتی هم تک و تنها پا می‌شم می‌رم این ور اون ور، چون ماشین در اختیارم نیست جاهایی که مسافتش دوره یا خارج از شهره نمی‌تونم ببینم. مثلا اصفهان منارجنبون رو ندیدم یا شب سی و سه پل و ندیدم چون تنهایی تا اون ساعت شب برام هراس‌انگیز بود. بلد هم نبودم با آدم‌های غریبه معاشرت کنم. الان دلم می‌خواد برم شیراز ولی باز فکر می‌کنم خب تخت جمشید و نقش رستم و فلان که در دسترس نیست، ماشین می‌خواد باز نکنه برم شیراز و نتونم اینجاها رو سر بزنم. می‌دونی؟ سفر رفتن انگار یه آدابی داره که بلدش نیستم. فقط این نیست که بلیط بخری و هتل رزرو کنی. مهمتر از همه‌ش مسیر لذت بردن از سفره. نمی‌دونم بقیه چیکار می‌کنن. باید امسال وقت بذارم با آداب سفر آشنا بشم. اینکه چطور از سفر لذت ببریم حتی وقتی تنهاییم. 

اینجوری نیست که من دلم شیراز و یزد بخواد و پاشم تنهایی کوله بردارم و بزنم به دل جاده. یا باید تور درست و حسابی پیدا کنم که طبعا اونم هزینه‌ش خیلی زیاد می‌شه یا به یه همسفر جدی‌تر فکر کنم. دلم نمی‌خواد به دوستام توی اون شهرها هم زحمت بدم. درسته که با دوستام تو قزوین خیلی خوش گذشت ولی الان که بهش فکر می‌کنم معذب می‌شم که چرا اینهمه زحمت دادم بهشون و چرا اونقدر سربار بودم :|

از یه ورم حال جنگیدن دوباره با خانواده رو ندارم که شروع کنن باز کجا می‌خوای بری و فلان! انگار توی این همه سال نشستم کنج خونه چه گلی به سر خودم و اونا زدم. هرطوری فکر می‌کنم تهش می‌بینم شوهر لازمم:)))