می‌شناسی‌ام؟

هوالمحبوب 

هوا داغ است، سوتین، نفسم را بند آورده، دل‌دل می‌کنم که برسم خانه و بکنمش. توی راه که می‌آیم، پیامی دریافت کردم از کسی که دیدنش حالم را دگرگون می‌کند. 

کلیپی را که تیرماه پارسال برایش ضبط کرده‌ام، توی چت‌مان ریپلای زده و چیزکی نوشته. می‌خواستم بگویم دلم تنگ شده است برای هر آن چیزی که روزگاری مال من بوده و حالا دیگر نیست. جنگ سخت و نابرابری را از سر می‌گذرانم. خشمگین نیستم. هیچ وقت بلد نبودم از آدم‌های دوست‌داشتنی‌ام خشمگین باشم. دلم همیشه بی‌صدا شکسته. مثل همان وقتی که تدارک می‌دیدم که کسی را در مهمترین روز زندگی‌اش خوشحال کنم و ناباورانه از زندگی‌اش خط خوردم. مثل همان جعبهٔ پر هدیه‌ای که برای سین فرستاده بودم و او حتی زنگ نزده بود وصول هدیه‌اش را خبر دهد. من بی‌صدا رانده شده بودم در حالی که فکر می‌کردم اگر به اندازهٔ کافی محبت می‌کردم، آن رابطهٔ کذایی ادامه می‌یافت. چون کودکی‌ام پر از زخم نادیده انگاشتن گذشته، همیشه فکر می‌کردم باید آدم‌ها را با محبت نگه دارم. یک بار، یکی بعد از  توهین و تحقیری ناجوانمردانه، سرم داد زد که چرا اینهمه آزارت می‌دهم و تو صدایت در نمی‌آید؟ چرا فحش نمی‌دهی؟ چرا ساکتی؟

وقتی کسی اذیتم می‌کند، سکوت می‌کنم، حتی رمق دعوا هم دیگر ندارم. وقتی ماجراهای هزار و چهار صد و یک را برای میم تعریف کردم، از عمق وجودم زخمی بودم‌. شاید هیچ کس حتی خود فعلی‌ام نداند که عمق دردم چقدر وسیع بود. اما گمان می‌کردم دوست آدم برای همین است که سرت را روی شانه‌اش بگذاری و حرف بزنی، بی‌آنکه لحظه‌ای پشیمان شوی از حرف زدن. 

اما وقتی دو بار بابت درددل‌هایم تحقیر شدم، فهمیدم که باید شانه‌هایم را عوض کنم، یا بروم‌ توی لاک تنهایی. حالا حرف‌هایم را می‌نویسم و قبل از سین شدن، پاک‌شان می‌کنم. اینطوری هم حرف زده‌ام و هم کسی از رنجم بو نبرده.

احساس ناامنی، لحظه‌ای رهایم نمی‌کند. حس می‌کنم توی هیچ رابطه‌ای جا ندارم. غمگینم و جایی برای فریاد زدن اینهمه غم سراغ ندارم. شانه‌هایشان را از من دریغ می‌کنند آنها که عمری روی شانه‌هایم گریسته‌ بودند. 

دلم می‌خواست کسی را برای این روزهای شوم بی‌کسی داشتم که بی‌مهابا برایش حرف می‌زدم و نمی‌ترسیدم از قضاوت شدن. 

غمگینم که آخرین سنگرم را از دست داده‌ام. غمگینم که هر آنچه محبت می‌پنداشتم، دروغ بود و ریا بود و تظاهر. 

کاش می‌شد اینطور وقت‌ها، کش رابطه‌ای را از ابتدا کوتاه کرد، جلوی ادامه‌دار شدنش را گرفت. 

من بلد نبودم، دوست خوبی باشم, بلد نبودم وقت تنهایی غمخوار خوبی باشم، بلد نبودم روزهای غمدیده کسی را شاد کنم، بلد نبودم وقت بریدن از همهٔ دنیا، بار رابطه را تنهایی به دوش بکشم، بلد نبودم که یار خاطر باشم نه بار خاطر. بابت همهٔ چیزهایی که بلد نبودم متاسفم. بلد نبودم غر نزنم، دعوا نکنم، ببخشم و سکوت کنم.

دیکتاتوری

هوالمحبوب 

همیشه می‌گم، ما آدما همه‌مون یه دیکتاتور تو وجودمون داریم. که اگه کنترلش نکنیم، ممکنه خیلی وحشی‌تر از امثال هیتلر عمل کنه. اگر قدرت و ثروت دیکتاتورهای تاریخ رو داشته باشیم و در عین حال بتونیم، دیکتاتور درون‌مون رو کنترل کنیم هنر کردیم.

قبلا که ناشی‌تر بودم، تو کلاس درس، وقتی یه شاگردی اشتباهی می‌کرد و مچشو می‌گرفتم، اون می‌خواست توضیح بده و از خودش دفاع کنه ولی من اجازه نمی‌دادم و وادارش می‌کردم به سکوت. این سکوت خیلی آزاردهنده بود، هم برای خودم هم برای اون. ولی من جاهلانه فکر می‌کردم کار درست همینه.

یادمه یه بار اشک یکی رو سر همین قضیه درآوردم. به زعم خودمو مچش رو گرفته بودم، در حالی که تلقی من کاملا اشتباه بود. به خیال خودم زده بودم تو دهنش ولی حواسم نبود که تو دهنی خوردم. عصر همون روز،  یکی از همکلاسی‌هاش پیام داد و ماجرا رو کامل توضیح داد بهم. وقتی فهمیدم چه اشتباهی کردم، انگار یه آب سرد ریختن رو سرم. شب خوابم نبرد. فردای اون روز، زنگ اول باهاشون درس داشتم. دانش‌آموز مذکور بق کرده بود و یه گوشه نشسته بود. ایستادم وسط کلاس و جلوی همه ازش عذر خواستم. از اونی هم که واقعه رو شرح داده بود تشکر کردم. با هم آشتی کردیم و بعدها حتی دوستای خوب همدیگه شدیم. می‌خوام بگم، گاهی لازمه به آدما فرصت حرف زدن بدیم. شعار آزادی بیان سر دادن‌مون گوش فلک رو کر کرده، ولی تو عمل، تو ارتباط با خیلی از نزدیکان‌مون، از یه دیکتاتور، دیکتاتورتریم! 

حتی یه محکوم به اعدام هم حق داره از خودش دفاع کنه. ولی ما آدما گاهی، پرونده کسایی رو برای خودمون مختومه می‌‌کنیم، که یه روزی، روزگاری، سری از هم سوا داشتیم. 

الان که تو میانه‌های زندگی‌ام، باورم شده که ما آدما فقط بلدیم شعارهای قشنگ بدیم، پز روشنفکری و مبادی آداب بودن برداریم. دریغ از یه اپسیلون عمل به همون شعارها. 

به وقتش یه جوری افسار پاره می‌کنیم و همدیگه رو می‌دریم که انگار هزار ساله خون اجدادمون گردن همدیگه است!

اونی که همیشه از قدرت کلمه حرف می‌زنه و بهتون توصیه می‌کنه حرف بزنین و مشکلات‌ رو با گفتگو حل کنید، ای بسا خودش پای عملش تو این مورد لنگ بزنه! (انگشت اتهامم اول سمت خودمه.)

دیگه هیچ کدوم‌مون شبیه حرفای قشنگی که می‌زنیم نیستیم.

از حال بد

هوالمحبوب 

حالم خوب نیست. از دیروز که آن دو تا بستنی را خوردم و میل به غذای خوشمزه‌ای که پخته بودم نکشید، فهمیده بودم حالم خوب نیست. دل درد و دل پیچه امانم را بریده. شب تا صبح از درد نخوابیدم. مسیر اتاق تا WC را ده‌ها بار رفتم و آمدم. کاش آن دو تا بستنی لامصب را بالا می‌آوردم تا کمی بهتر شوم. 

شاید تب هم اندکی دارم. دهانم طعم زهرمار می‌دهد. مامان اصرار دارد ببردم دکتر. می‌گویم حوصله‌اش را ندارم. می‌گوید چون حال و حوصله نداری، دارم اصرار می‌کنم. 

ورقه‌ها تلمبار شده، گروه بچه‌های دوازدهم پر از سوال است، نای جواب دادن ندارم. 

جسمم داغان است و روحم بدتر. 

زیستن در بیماری، زیستن در رنج، آدمیزاد را عاصی می‌کند. حالا نشسته‌ام توی درمانگاه تا مامان با سرم و آمپول برگردد.

بخت‌مان است...

یه جایی تو سریال شیدایی(چند سال پیش از شبکه سه پخش می‌شد.) گلاره به آتنه می‌گه، هر دختری حداقل چهل روز اول ازدواجش خوشبخته، ولی من همون چهل روز رو هم خوشبخت نبودم. چون خیلی زود فهمیدم شوهرم قبل از من، زن داشته، بچه داشته! 

امروز به مامان گفتم هر پسری هر چقدرم روانی و بد خلق و فلان باشه، لااقل سر خواستگاری، سر قرار اول، سعی می‌کنه خودشو موجه جلوه بده!

آره خلاصه، من با یه دکترِ بی‌اخلاق سر قرار رفته بودم. اونقدر هنگ کرده بودم از رفتارش که نتونستم جوابی به بی‌اخلاقی‌اش بدم. فقط دست مامان رو گرفتم و‌ زدم بیرون. 

شما فکر کن دکتر مملکت باشی، مادرت چند ماه پشت سر هم برای خواستگاری زنگ بزنه خونهٔ یه دختری و تو توی قرار اول داد بکشی سر دختره و مادرش که چرا بیست دقیقه دیر رسیدین! 

اونم قراری که ساعتش رو ننهٔ خودت اشتباه متوجه شده و طرف مقابل رو یک ساعت علاف خودش کرده! 

پسره می‌گفت شما نمی‌دونین مادر من پیرزنه و نمی‌تونه سرپا بایسته؟

راستش ما علم غیب نداشتیم از پشت تلفن سن و سال مادرش و وضعیت جسمانی طرف رو‌ حدس بزنیم، ولی خودش هم نمی‌دونست که بهتره جای مادر پیرش، یکی از خواهرهاش رو بیاره سر قرار؟ نمی‌تونست مادرش رو ببره بنشونه تو کافه و براش یه چایی بخره، عزت و احترامش رو حفظ کنه تا ما برسیم؟ 

حالا بعد از پرخاش‌های فراوان درست جلوی در ورودی، برگشته بهمون می‌گه نیازی نیست بریم کافه، همینجا دو کلمه حرف می‌زنیم می‌ریم:)))

چرا؟ چون اعتقاد داشت جلسه اول برای اینه که منو ببینه و برانداز کنه، اگر پسند کرد، زنگ بزنه قرار دوم رو بذاره واسه صحبت. 

همون لحظه بود که دست مامان رو گرفتم و وسط حرف زدن‌هاش از مجتمع زدم بیرون. 

و پشت سرم داد زدم تو رو خدا بهم زنگ بزن عن آقا:)))

پسرهای شهرم واقعا نرمال نیستن. حداقل اونایی که سر راه من قرار می‌گیرن از دم یه چیزی‌شون می‌شه. کاش از پسرهای نرمال شهرتون بهمون قرض می‌دادین:)))

غربت

هوالمحبوب 

سه جلسه است که هربار سیصد تومن می‌دم و می‌شینم جلوی تراپیستم و از حجم مشکلاتی که منو رسونده به اتاقش حرف می‌زنم. ولی هنوز تموم نشده. هر جلسه یک ساعت و خرده‌ای طول می‌کشه و در طول جلسه فقط منم که حرف می‌زنم. 

دلژین راست می‌گفت، نشونه‌ها همیشه خودشون رو به رخت می‌کشن ولی تویی که تلاش می‌کنی خودتو بزنی به کوری تا نبینی. تا فکر کنی هنوز فرصتی هست. 

دیگه نمی‌خوام کور و کر باشم. پریشب که بهش گفتم خداحافظ، گفت چرا؟ ما که خوب بودیم. گفتم خداحافظ چون نمی‌خوام همیشه اونی که جا می‌مونه من باشم. بذار یه بارم من رفتن رو مشق کنم. شاید وقتی جامون عوض شد، وقتی اندازهٔ من سوختی، بفهمی چی کشیدم وقتی بی‌خبر رفتی. وقتی بی‌دلیل رفتی، وقتی همهٔ زورم رو زدم که بهت ثابت کنم چقدر خوب بود همه چی....

از اینکه بهم حق بدی حالم به هم می‌خوره، از اینکه بگی می‌فهمم منزجرم. من فقط می‌خوام برم تا تو‌ اون طعم لعنتی رو بچشی. که به قول حامد غربت کسی نباشی که تو رو وطن دیده. من بی‌وطن بودم رفیق. خیلی بی‌وطن و آواره بودم که بهت پناه آوردم. 

اما توام دقیقا همون زهری رو بهم چشوندی که هزار شب سر رو شونه‌ات گذاشته بودم و از تلخی‌اش گریه کرده بودم. 

تلخ و پوچ و غرق غربتم. گم شدم وسط سیاهی‌هایی که دارن خفه‌ام می‌کنن. شخم زدن گذشته فایده نداره. نشونه‌ها قوی‌تر از هر چیزی‌ان. 

من به خودم باختم. 

من همیشه دلیلی برای گریه کردن دارم، اما این بار بی‌شونه‌ای برای همدردی. بی‌‌هم‌دردی برای صحبت. 

اونقدر گریه دارم که نمی‌دونم از کجا شروع کنم. 

کاش می‌شد خودمو بشکافم و‌ دیگه از نو نبافمش. مچاله کنم و بندازم یه گوشه و تموم بشم. 

سلام بر 36 سالگی

هوالمحبوب 

سال عجیبی را پشت سر گذاشتم. سی و پنج سالگی‌ام به زعم خودم، باکیفیت به پایان رسید. سفر رفتم، دوستی‌های جدید دست و پا کردم، کلاس‌های مختلف ثبت‌نام کردم، مهارت‌های تازه را شروع کردم. محیط کارم نصفه و نیمه عوض شد و محیط جدید شد بخشی از دلچسب‌ترین روزهای عمرم. 

از دست دادم، به دست آوردم، گریه کردم، خندیدم، از شوق لبریز شدم، دوستان مجازی زیادی را از نزدیک ملاقات کردم، آدم‌های بسیاری را در آغوش گرفتم، خاطره ساختم، داستان نوشتم. همۀ اینها باعث می‌شود بگویم سی و پنج سالگی‌ام را دوست داشتم. 
به نظرم تودارتر و منزوی‌تر هم شدم. که این بخش را هم از قضا دوست دارم. دو بار رابطۀ جدی غیر سمی را تجربه کردم. یاد گرفتم که می‌توانم مهارت‌های ارتباطی‌ام را تقویت کنم و آدم‌های بهتری را جذب کنم. هر چند در نهایت هر دو رابطه از طرف خودم و در کوتاه‌ترین زمان به پایان رسید ولی ایمان دارم که فصل جدیدی برایم شروع شده است. 
صبح روز ماقبل تولدم را با پیامکی از یک شمارۀ ناشناس شروع کردم. بین خواب و بیداری بودم که جواب تبریکش را دادم. تا ظهر که مدرسه بودم و مشغول آماده سازی سالن امتحانات. ظهر که دوباره پیام را خواندم فهمیدم شمارۀ ناشناس، از شاگردان سابق یا اولیای قدیمی‌ام نیست. طرف در واقع آخرین کسی بود که انتظار داشتم تولدم را تبریک بگوید! زندگی بازی‌های عجیبی دارد. ظهر به نرگس پیام دادم و گفتم تولدم مبارک خره. تولدم را یادش رفته بود. ولی من ناراحت نبودم. فکر می‌کنم بالاخره سی و پنج سالگی توانست کاری کند که انتظارم از آدم‌ها به صفر میل کند:) صبح هم برای حمید پیام تبریک تولدم را فرستاده بودم. هر چند هدیه‌اش زودتر از موعد به دستم رسیده بود. می‌خواستم بگویم که دیگر مهم نیست کسانی باشند که تو را و زادروزت را یادشان باشد و آن را گرامی بدارند. مهم خود تویی که حالت با خودت و سن جدیدت خوب باشد. خود تو باید کیف کنی از روزهایی که سپری می‌کنی.

همین حالا که نشسته‌ام پشت سیستم صمیمی‌ترین رفیقم هنوز تبریکی نگفته. آدم‌ها توی برهه‌ای از زندگی، گرفتار چنان روزمرگی هراسناکی می‌شوند که طبیعی است چیزهایی بدیهی را یادشان برود. مهم این است که می‌دانم دوستی‌مان به این قسم تبریکات و ظواهر بند نشده و هنوز هم می‌توانم رفیق صدایش کنم.

خلاصه که تولدم مبارک:)

اندر باب وقت‌شناسی

دیشب تنهایی رفته بودم کنسرت. این یک قلم آخر بود که تنهایی آنلاکش کردم. ساعت ده رسیدم خانه و در کمال تعجب مامان حین کنسرت و تا فاصله رسیدنم زنگ نزد. 

بهترین کنسرتی بود که رفته‌ام. حالا در کل سه تا کنسرت بیشتر نرفته‌ام ولی خب این یکی خیلی سطح بالایی داشت. علیرضا قربانی را واقعا دوست دارم. ترک‌هایی که اجرا کرد از جدیدترین کارهایش بود. به جز دو قطعه پایانی. 
چیزی که توی کنسرت‌ها اذیتم می‌کند تاخیر آدم‌ها برای رسیدن به سالن است. چرا بعضی‌ها برای اجرای هفت شب بلیت می‌گیرند ولی ساعت هفت و سی می‌رسند؟ و چرا به آنها مجوز ورود داده می‌شود؟ چرا باید نود درصد آدم‌هایی آن تایم، منتظر بنشینند تا آدم‌های بی‌خیال همیشه تاخیر کن، برسند و بعد اجرا شروع شود؟ چرا دیرکننده‌ها اینقدر محترمند در مملکت ما؟ 
اگر یک روز، توی این مملکت کاره‌ای شوم حتما وقت‌شناسی را به عنوان یک قانون به تصویب می‌رسانم. به طوری که هر کس رأس ساعت گفته شده رسید که رسید، اگر نرسید اجرا شروع می‌شود و تنها تا پنج دقیقه بعد از شروع درهای سالن باز می‌مانند. 
توی اتوبوس‌های بین شهری هم همین بساط را داریم. یک ساعت توی اتوبوس می‌نشینیم که خانم و آقای بی‌خیال که ساعت بلیت به کتفشان هم نیست، سلانه سلانه برسند و ما حرکت کنیم. 
می‌بینی با یارو ساعت پنج قرار داری، تازه ساعت پنج و نیم تشریف‌فرما می‌شود. انگار ساعت پنج را گذاشته‌ایم برای زمان خروج از منزل!
یکی از نکات منفی در دیدارهای اولیه، همین وقت نشناسی است. قشنگ حس بدش تا مدت‌ها در جانم می‌ماند. 
من هم گاهی تاخیر می‌کنم. اما نه از جنس بی‌خیالی و دیر خارج شدن از خانه‌. مسیر من صبح‌ها تا راه‌آهن ثابت است. یک ربع طول می‌کشد تا برسم. معمولا بیست دقیقه زودتر از موعد قرار خارج می‌شوم. اما گاهی ترافیک بی‌دلیلی رخ می‌دهد. یا نانوایی شلوغ‌تر از همیشه است. یا ماشین گیرم نمی‌آید. یا تصادفی رخ داده که موجب می‌شود تاخیر چند دقیقه‌ای داشته باشم. در نهایت هم اطلاع می‌دهم که من تاخیر دارم اگر نمی‌توانید منتظرم شوید بروید. 
خلاصه که وقت شناس باشیم و به زمانی که دیگران به ما اختصاص داده‌اند احترام بگذاریم. 
دیشب زوجی از شهر سلماس آمده‌ بودند کنسرت. از سه راه افتاده بودند که به موقع برسند. حالا کسی همین شهر زندگی می‌کند و نزدیک به محل کنسرت است و دیر می‌رسد. آدم دلش می‌خواهد پاره‌اش کند همان وسط:))

بیست و هفتم

دیشب خواب عجیبی دیدم. داشتیم با مامان و میم خونهٔ منو می‌چیدیم. تمام وسیله‌هایی که سال‌هاست داره تو زیرزمین خاک می‌خوره، داشتن توی خونهٔ من چیده می‌شدن. اونقدر خوشحال بودم که باورم نمی‌شه واقعا خواب بوده باشم. هر گوشه از آشپزخانه که جان می‌گرفت من خندهٔ مستانه سر می‌دادم. یکهو وسط چک کردن کارکرد یخچال یادم افتاد که سرویس چینی با گل‌های بنفش را هنوز نیاورده‌ام. با ذوق به میم گفتم که سرویس چینی هم خریده‌ام هیچ یادم نبود. 
حس داشتن خانه‌ای برای خودم، بی‌نهایت شیرین بود. فکر اینکه چهار دیواری‌ای برای خودت داشته باشی که مجبور نباشی برای هر اکتی به چند نفر توضیح دهی، غذاهای دلخواهت را بپزی، دیوارها را پر از قاب عکس کنی، چیدمان خانه به سلیقهٔ خودت باشد، رنگ مبل‌ها را تو تعیین کنی، خانه‌ای که تویش حس آرامش داشته باشی، هوش از سرم می‌پراند.
بعد از اعصاب خردی‌های این چند روز، حکمت خواب دیشب را نفهمیدم. 

برای حسین زمان

من آشنایی‌ام باحسین زمان رو مدیون خواهرم هستم. مثل آشنایی با سعید شهروز که سال‌های جوونی، مهمترین خوانندهٔ زندگی‌ام بود و تک به تک ترک‌هاشو صدها بار گوش داده بودم. حسین زمان، معین نسل ما بود. صداش به همون اندازه زلال و مخملی بود و شاید اگر اینهمه سال جرو صداهای ممنوعه نبود، یه جایگاه اسطوره‌ای دست و پا می‌کرد. ترک‌های زیادی نشنیدم ازش، چون بیشتر عمرش رو نذاشتن بخونه. 
آخرین چیزی که ازش یادمه، قطعهٔ برادر جانه، که هر بار شنیدم تا وسطش رفتم و یهو بغضم ترکید. یاد اون کلیپی که سال ۹۷ تو دانشگاه تهران دعوت شده روی سن و ازش می‌خوان بخونه، قلبم رو تیکه تیکه می‌کنه. یه هنرمند به هنرش زنده است و این مملکت قاتل تک‌تک هنرمندان آزاده و مستقله. قاتل تک‌تک آدم‌های آزاده و مستقله. 

روحش شاد باشه.

بیست و ششم

شاید واقعا به درد رابطه و ازدواج نمی‌خورم. شاید واقعا باید چیزی را در درون خودم درمان کنم و حالا با این شرایط وصلهٔ تن کسی شدن اشتباه محض است. 
آدم خوبی است، مهربان است، محترم است، اهل خانواده است. ولی من دارم زار می‌زنم که نمی‌خواهمش. تمام زورم را زدم که جایی توی دلم باز کند. ولی نمی‌شود. دلیل محکمه پسندی ندارم، میم می‌گوید داری اشتباه می‌کنی. نون طرف اوست و مدام دل می‌سوزاند که طفلک پسره! این وسط هم گیر داده که چرا شام رفتی بیرون تو که جوابت منفی بود. میم درآمد که حرف من که توی کت تو نمی‌رود برو با کسی از دوستانت که راحت‌تری مشورت کن. این جملهٔ دوستانت از کوره درم برد. داد زدم که من خاک بر سر دوستی ندارم‌ تنهام. تنهام، تنهام. بعد زار زدم. زار زدم، زار زدم. مامان وسط نماز ترسید. دست و بالش را گم کرد. می‌گفت پسره کاری کرده؟ کاری نکرده بود جز ادب و احترام، شامی شاعرانه و‌ دسته گلی زیبا. اما من خاک بر سر فقط دنبال جاخالی دادنم. دنبال رد کردن و نفس راحت کشیدن. آنقدر زار زدم و به زمین و زمان توپیدم که یکهو دستم آمد این وسط چیزکی اشتباه است. من با تمام وجود دنبال فرار کردنم از این خانه. اما موقعیت ازدواج هم که مهیا می‌شود عاجز می‌شوم. شلتاق می‌کنم تا با جواب رد به زندگی عادی برگردم. این ثبات لعنتی را دوست دارم. این سر خود بودن را دوست دارم. 
این وسط جمله‌ای هم نثار نون جان کردم که حرف دلم بود. گفتم کاش بتونم فرار کنم از دستش و مجبور نباشم ببینمش. حالا رفته توی حیاط بسط نشسته و ناراحت است. به کتف چپم. دردش این است که مامان و میم کمی نازم را کشیدند. کمی محبت نثارم کردند بعد از آن آوار احساسات. همیشه دوست دارد من تک و تنها یله رها شوم و او بتازاند. چرا اینقدر متنفرم از حضورش؟ چون از وقتی یاد دارم آزارم داده. از بن جان از من متنفر است و این تنفر را کم‌کم در من هم شکل داده. 

تنهایی مزخرفی را دارم زندگی می‌کنم....