تو نیم دیگر من نیستی، تو تمام منی

 

هوالمحبوب

آمده بودی تبریز و من هول و ولای دیدنت را داشتم، با این خیال خوشم لبخند نشسته بود روی لب هایم. حساب زمان از دستم در رفته بود. آمده بودم دیدنت، با یک بغل گل. وسط میدان ساعت، چشم گردانده بودم، بلکه بین غریبه ها بیابمت.  اما هیچ کدام از آن قد بلند های میدان ساعت تو نبودند، هیچ کدم از آن عینکی های میدان ساعت تو نبودند، هیچ کدام از آن چشم مشکی های میدان ساعت تو نبودند. چشم هایم شبیه دو چشمه می جوشید و  نگاهم می گشت بین همه ی آن هایی که تویشان در کنارشان بود. بعد از آن کابوس شبانه، حالا منِ خسته و رنجیده،  روی نیمکت سنگی میدان ساعت نشسته ام و برایت می نویسم. برای تویی که توی همین هوا نفس می کشی و برای منی که تو را ندیده است.

حتی توی خواب ها هم از دستت می دهم، حتی وقتی کنارم هستی هم مدام نگرانت هستم، توی ضمیر ناخودآگاهم کلید وصال ندارم، همیشه باید یک فاصله ای باشد بین من و توی غایب زندگی ام.

نشسته ام زیر نور چراغ های عمارت شهرداری و میخواهم برایت از رنج هایی بگویم که برای تو کشیده ام، برای همه ی راه هایی که به خاطر تو نرفته ام، برای همه ی خیالاتی که به خاطر تو بافته ام. وقتی همه ی زندگی خلاصه شده باشد در یک ضمیر همیشه غایب، حتی بهترین دوستت هم احتمال جنون میدهد. می گویم دیده ام که بارها از دور برایم دست تکان می دهی، از عطر گل هایی که همیشه برایم می آوری برایشان گفته ام، حتی طرح لباس هایت را هم می شناسم. که پیراهن های چهار خانه را از پیراهن های ساده بیشتر دوست داری، شلوارهای کتان را به پارچه ای و لی را به هر دویشان ترجیح می دهی، هیچ وقت کالج نمی پوشی، تیپ مردانه نمی زنی، عاشق پیراهن ها و تیشرت های سفید هستی ولی.....

حالا دیگر کم کم دارد دلم برایت می سوزد، برای تو که نیامده ای و این همه زیبایی را یک جا از دست داده ای. برای خاطر من نه، برای خاطر خودت و عمر تباه شده ات، دعا می کنم یک روز این نامه ها به دستت برسد.