آدمیزاد بابت این زبونش تا کجا باید تاوان بده؟

هوالمحبوب

خاله راضیه همیشه به شوهرش می‌گه، حاج حمید آخرش یه روز تو رو از زبونت آویزون می‌کنن، حاج حمید خیلی شوخه، خیلی ملت رو با شوخی‌هاش سرکار می‌ذاره و در کل آدم دل به نشاطیه. رک و بی‌پروا هم هست و اصلا از هیچی نمی‌ترسه که مثلا تو یه جمع عمومی حرف سیاسی خطرناک نزنه.

به قول همکارم منم خیلی بی‌پروام. خیلی حرفا رو که بقیه می‌ترسن جلوی مدیر بزنن من راحت عنوان می‌کنم. توی فضای مجازی خیلی فعالم و چند ساله یاد گرفتم از گفتن بعضی چیزها نترسم. اما یه ایراد خیلی بزرگ دارم و اونم اینه که خیلی راحت اعتماد می‌کنم و پیچ دهنم راحت باز می‌شه.

اصولا سیاسی‌کاری و محافظه‌کاری و اینا حالیم نیست. ساده و راحت حرف می‌زنم و معمولا هم کسی بدش نمیاد. اما دیروز یه اتفاقی افتاد که برای بار چندم به غلط کردن افتادم. برای بار چند هزارم پشت دستم رو داغ کردم که یه کارهایی رو برای ابد ببوسم و بذارم کنار.

یاد گرفتم که برای یه سری بی‌صفت و حقیر که برای خودشون و شخصیت‌شون ارزشی قائل نیستن قدمی برندارم.

اولین موسسی که داشتم و دو سال براش کار کردم آدم خوبی نبود، حالا جدا از اینکه حقوق ناچیز بهمون می‌داد و بیمه‌ رو دور می‌زد و کلا حق‌مون رو سر کلاس خصوصی و غیره می‌خورد، کلی هم بهمون فشار روانی وارد می‌کرد. چون خودش استرسی بود، همیشه توی هر کاری دست و پامون رو می‌لرزوند. درسته که خیلی روزهای خوبی هم کنار همکارام داشتم ولی بدترین خاطره‌های کاریم مربوط به همون دو سال می‌شه. روح‌مون فرسوده شد توی اون مدت و از سر نادانی و سادگی زودتر از دو سال نتونستیم همکاری‌مون رو کات کنیم. شهریور ماه بود که مدرسۀ جدید پیدا کردم و بهش گفتم نمیام. قرارداد هم امضا نکرده بودم در حالی که بیشترین مبلغ رو به من پیشنهاد داده بود و کلی وعده و وعید مالی بهم داده بود، بالاخره از اونجا زدم بیرون. اما قصۀ این مدرسه هیچ وقت برام تموم نشد، چون هیچ وقت شجاعتش رو پیدا نکردم که حرفم رو رک بهش بزنم و تمام سرکوفت‌هاش رو باهاش تسویه کنم. بابت همین عقده‌ای که ازش تو دلم بود، هر کس از اون مدرسه حرف می‌زد منم واقعیت رو بهش می‌گفتم. درستش این بود که بعد از رسیدن به آرامش، پروندۀ اون مدرسه و اون موسس رو می‌بستم اما نبستم و آتیش دلم رو همیشه تازه نگه داشتم تا تیر ماه امسال.

بعد از اینکه از اون مدرسه زدم بیرون، رفتم سراغ تشکیل صنف معلمان و سه سال دویدم براش و با کلی نماینده مجلس و وزیر و وکیل جلسه گذاشتیم  و دربارۀ شرایط کاری‌مون حرف زدیم برای رییس جمهور نامه نوشتیم. کلی خرج کردم و در نهایت رسیدم به اینجا که هستیم. سه ساله یه گروه دارم و سیصد و خرده‌ای عضو جذب کردم. درسته که از هدف اولیه که تغییر وضعیت بود دور شدیم ولی این گروه بابت کاریابی و رسیدگی به  سوالات درسی خیلی کارگشا بود برای همکارا. 

به خاطر همین حذفش نکردم و علی‌رغم همۀ دردسرهاش حفظش کردم. تیر ماه امسال که یه نفر اسم اون مدرسۀ سابق رو پیشم آورد، داغ دلم دوباره تازه شد و کلی راجع به مدرسه و شرایط کاریش بدگویی کردم. و حالااز اونجایی که آدم بی‌صفت همه جا پیدا می‌شه، یه نفر رفته و همۀ این صحبت‌ها رو رسونده به گوش اون موسس سابق. اونم با کمک گوشی این خانم، رفته پلیس فتا و از من و یه نفر دیگه بابت توهین شکایت کرده.

دیروز که از فتا بهم زنگ زدن، رسما قالب تهی کردم، چون علاوه بر اینکه نمی‌خواستم برام سابقه بدی درست بشه، از عواقبش هم می‌ترسیدم. از دیشب با سه تا وکیل صحبت کردم و همشون بهم اطمینان دادن که طوری نیست و نهایتش یه جریمۀ نقدی می‌دی و سوسابقه هم حساب نمی‌شه. امروز که با داداشم رفتم فتا، ماموره کل پیام‌های تیر ماه رو برام خوند، و آخرش گفت که من تو حرف‌های تو توهینی نمی‌بینم، تو فقط گفتی که فلانی مدیریت بلد نیست و اخلاقش عوض نمی‌شه و اینا. در نهایت توضیحاتم رو نوشتم و ماموره گفت نگران نباش هیچی نمیشه. 

همۀ این حرفها رو نزدم که خودم رو مبرا کنم از اشتباه. من بابت زدن اون حرف‌ها مقصرم. بابت نبستن پروندۀ اون مدرسه مقصرم ولی بیشتر دلم از این می‌سوزه که همیشه بین ما خانم‌ها یه سری نخاله پیدا می‌شن که بابت خودشیرینی، دوستاشون رو می‌فروشن، همکاراشون رو می‌فروشن. تو محیط‌های مردانه کار نکردم ولی با پسر بچه‌ها خیلی بودم. پسربچه‌ها خیلی پشت هم هستن، خیلی بیشتر از دخترا هوای دوستاشون رو دارن و پیش مدیر و معاون همدیگه رو نمی‌فروشن. ولی تا دلتون بخواد من آدم‌فروشی و زیرآب زنی بین خانم‌ها بین دختر‌بچه‌ها دیدم. انصافا توی این ماجرا برادرم خیلی هوامو داشت، هر یه ساعت زنگ میزد و بهم می‌گفت الکی نگران نباش هیچی نمیشه. به خاطر من مغازه‌اش رو درست تو پیک کاری بست و رفت پیش وکیلش، امروز توی ساعت شلوغی مغازه، دوباره تعطیل کرد و باهام اومد پلیس فتا، بابت دلگرمی‌های برادر و خواهرم خیلی شاکر خداوندم. دو تا از همکارام بابت اینکه من بتونم مرخصی بگیرم، ساعت‌بیکاری‌شون رو اومدن جای من تا کلاسم بی‌معلم نمونه، دو تا از همکارای سابقم گفتن اگه مشکل جدی بود می‌تونیم بیاییم و شهادت بدیم که حرف‌هات همش درست بود. درسته که به لطف خدا، مسئله امروز حل شد ولی این دوستی‌ها همیشه تو قلبم می‌مونه.