شب قدر سوم

هوالمحبوب 

یکی می‌گفت، ما از زندگی توقع خوشبختی و حال خوب نداریم، همین که دیگر غصه نخوریم کافی است. حالا شده است حکایت من، همین که چیزی برای زجر کشیدن و تحمل زخم‌های پی دی پی نباشد، انگار راضی‌ام.

خانه‌ای می‌خوام که صدای خنده در آن طنین‌انداز شود، خانه‌ای که چراغ روشنش نور امید بپاشد و بوی غذای پیچیده در آن، نوید زندگی بدهد. اگر بگویی زیاد است می‌گویم چشم و دیگر بیشتر نمی‌خواهم.

شغلی می‌خواهم که طعم شیرین خوشبختی را به من بچشاند و مضطربم نکند، شغلی که برایش آغوش باز کنم و در هر لحظه از زندگی‌ام از بابت کارم، دچار فرسایش روحی و جسمی نشوم.

آغوشی می‌خواهم که بوی خوش امنیت و عشق بدهد و خانه از عطر حضورش لبریز شود.

زندگی‌ای که در آن کسی رنجور و مضطرب و غمگین نباشد قطعا تکه‌ای از بهشت است.

دعای دردمندانت را بشنو یارب.

کسی هست که امشب به بخشش من محتاج باشد؟!