به تکریم یک عشق هشت ساله

هوالمحبوب

به رسم همۀ پاییزها دوست دارم دوباره بنویسم از شوقی که زیر پوستم دویده. این نوشتن‌ها تکریم پاییز نیست که سعید دوست نداشته باشد، این نوشته‌ها تکریم عشقی است که هشت سال است در من ریشه دوانده. دوست داشتنی که قلبم را جا کن می‌کند. شرابی که مستم می‌کند بی آنکه نوشیده باشمش. 

من دلم برای قدم زدن در ساحت کلاس تنگ است. دلم برای نفس کشیدن عطر مدرسه تنگ است. دلم برای دیدن روی ماه دخترکانم تنگ است. آخ که چقدر خوشبختم که فردا بعد از سال‌ها دوری دوباره خواهم دیدشان. درست است که جغرافیایم عوض شده، درست است که دلتنگی برای یاران قدیمی قلبم را به درد می‌آورد، درست است که راه دور است و سخت است، اما فردا به عشق دیدن روی ماه دخترانم صبح زود از خواب برخواهم خواست. کوله بر دوش راه خواهم افتاد و اول صبح سلام خواهم داد و قلبم از عطر حضورشان لبریز خواهد شد.

آخ که چه کیفی دارد پاییز را با مدرسه شروع کردن. نخندید، شما که نمی‌دانید معلم بودن چه کیفی دارد، نخندید اگر کسی برای اول مهرشان لحظه شماری می‌کند و بی‌صبرانه منظر رسیدن فرداست. معلم که باشی پاییزت را جور دیگری شروع می‌کنی. با اتو کردن لباس‌هایت، آماده کردن کتاب‌هایت، با چک کردن لیست شاگردانت. پر کردن جامدادی از خودکار و مداد و واکس زدن کفش‌ها. 

چقدر ذوق دارم که فردا سوار سرویس آقای شین بشوم و تمام طول چاده را آهنگ پلی کنم و کیف کنم از جایگاهی که بالاخره به دستش آوردم. با چنگ و دندان به دستش آوردم. من قرار است دست کم ده سال توی این روستاها معلمی کنم.