بسه واقعا

هوالمحبوب

اینکه می‌گن خودت به آرزوهات برس و منتظر کسی نباش تا تو رو به آرزوهات برسونه بسیار متین و درست. مام چشم‌مون کور قبولش می‌کنیم. توی این وانفسای اقتصادی هم عین اسب کار می‌کنیم تا پول در بیاریم و باهاش به آرزوهامون برسیم. اما یک چیزهایی نه با پول حل می‌شه و نه با مثل اسب کار کردن. یک حس‌هایی می‌چسبه بیخ گلوت و خفه‌ات می‌کنه. بابای ما هیچ وقت ماشین نداشت. ما هیچ وقت توی بچگی‌مون سوار هیچ ماشینی نشدیم که باهاش بریم گردش و سفر که رانندۀ اون ماشین بابامون بوده باشه. همیشه یا با عمه‌ها رفتیم جایی یا با خاله‌ها. وقتی هم با کس دیگه‌ای می‌ری سفر، دیگه تو تعیین نمی‌کنی تو ماشین چی گوش بدین، تعیین نمی‌کنی کجا توقف کنین برای صبحانه یا ناهار، هیچ کس برای دل تو ارزشی قائل نیست که چون یه بوته گل وحشی دیدی بزنه کنار تا تو ازش عکس بگیری. همین که لطف کردن تو رو هم دارن با خودشون می‌برن سفر باید کلاهت رو بندازی هوا. 
مشکل از بقیه نیست که با دل تو راه نمیان، اونا وظیفه‌ای در قبال احساسات تو ندارن، تا همون جاش هم لطف کردن در حقت. مشکل از توی سی و چهار ساله است که هنوز سوار ماشین بقیه می‌شی تا باهاش بری سفر.
مشکل از توئه که کسی رو نداری که اونقدر دوستت داشته باشه که سفرش رو بر اساس علائق تو بچینه. که تو کنارش در عین اینکه خودتی، حس طفیلی بودن نداشته باشی. حس اینکه حضورت برنامه‌هاش رو ریخته به هم، بودنت اونو از کار و زندگی انداخته نیاد بچسبه بیخ گلوت.
کسی که همونقدر که اون کنار تو خودشه، تو هم کنارش خودت باشی. یه چیزهایی با تلاش و کوشش به دست نمیاد. یه جاهایی خدا هم در حق‌مون کم‌لطفی می‌کنه انگار. نمیشه که تا ابد بشینی تماشا کنی که بقیه چطور دارن کیف می‌کنن و تو هی نفس عمیق بکشی و بغضت رو قورت بدی و بگی یه روز خودم تمام آرزوهام رو برآورده می‌کنم. یه جایی دیگه پاره می‌شی زیر فشار زندگی. یه جایی از پسش بر نمیای و یه جایی هم دیگه خیلی دیره.
مدیر مدرسۀ اول پریروز بهم گفت، تا جایی که می‌تونی کیف کن، سفر برو، از زندگی‌ات لذت ببر. منو نذاشتن پر و بال باز کنم و الان که رسیدم به این سن، دیگه هیچی خوشحالم نمی‌کنه.
من همین الان هم پر و بالم چیده شده. همش دارم فکر می‌کنم پاشم ساک ببندم برم فلان جا که چی بشه؟ وقتی کسی منتظرم نیست، وقتی کسی نیست که کنارش از دیدنی‌ها لذت ببرم، برای چی پاشم برم؟ خب بس نیست واقعا؟