من تنها نبودم....قسمت اول

 هوالمحبوب

اتوبوس شرکت واحد، به شکل افقی وسط خیابان توقف کرده بود. پژوی خاکستری رنگ، جلوی اتوبوس پارک شده بود و پیرمرد راننده داشت عربده زنان ثابت می کرد که شکستگی سپرِ جلویِ اتوبوس، ربطی به دنده عقب رفتن او ندارد. با دو گلدانِ کوچکِ تویِ دستم، ایستاده بودم وسط بازار و چشم دوخته بودم به آن طرف خیابان که اثری از یک اتوبوس دیگر بیابم.

ایستگاه غلغله بود. زن ها و مردها،  زیر آفتاب داغ ایستاده و نشسته، هر کدام با کوهی از کیسه های خرید، نظاره گر صحنه بودند. بوی سبزی های تازه، بوی سیر با بوی توت های سفید در هم آمیخته بود.

دلم یک چیز خنک می خواست. یک چیز خنک، که مزه ی جدیدی داشته باشد. چیزی که شبیه آبمیوه و بستنی نباشد. یک شربت خنک خانگی مثلا. چیزی که وسط آن قیامت، نمی شد پیدایش کرد. گلدان های شاه پسندِ توی دستم را به سینه فشردم، چادرم را جمع کردم و با دو گلدان کوچک گل، راه افتادم آن طرف خیابان. دلم می خواست دست هایم خالی بود و می توانستم گوشی را از توی کیف ام در بیاورم. دلم می خواست هندزفری را بچپاندم توی گوش هایم و تا خانه راه بروم. گلدان های شاهپسند زیر هرم گرما، پلاسیده شده بودند. یادم نمی آمد آخرین بار کی آبشان داده ام.

چند لحظه بعد که داستان پیامک ها را به یاد آوردم، شاید برای اولین بار به خودم حق دادم که گلدان ها را و  خودم را و خیلی چیزهای دیگر را یادم برود. یک هفته ای می شد که زنگ ها و پیامک های بی موقع اش شروع شده بود. وسط کلاس، توی تالار، وسط مهمانی خانوادگی. ترجیح داده بودم جواب ندهم. یعنی شماره اش را فراموش کرده بودم. نمی توانستم باور کنم بعد از یک سال دوری و بی خبری، دوباره وسط زندگی آرامم پیدایش شده است. ترس از تکرار اتفاق های سال گذشته، ناآرامم کرده بود. درست یک سال پیش بود. بله درست یک سال پیش در اردیبهشت ماهی این چنین دلچسب بود که وسط شهر کتاب دیدمش. با آن هیکل درشت و کشیده اش، سراسیمه پله ها را بالا آمده بود و چشم گردانده بود بین قفسه ها. مرا ندیده بود. اما من از همان زمانی که از پراید یشمی اش پیاده شده بود دیده بودمش. صاف کردن پیراهنش را دیده بودم، دست کشیدن به موهای خوش حالتش را دیده بودم و دید زدن ساعتش را هم. گوشی اش را در دست گرفته بود و لابد میخواست به من زنگ بزند.

من ده دقیقه مانده به قرار رسیده بودم. بارها خودم را توی آینه ی جیبی ام دید زده بودم. و هر بار رژم را کمرنگ ترکرده بودم. هر بار دستی به روسری ام کشیده بودم و چین های مانتو ام را با دست صاف کرده بودم. ندیده بودمش. ندیده بودتم و حالا قرار بود برای اولین بار همدیگر را وسط بهشت کتاب ها ملاقات کنیم. مکان قرار را من پیشنهاد داده بودم. فکر می کردم هر اتفاق عاشقانه ای باید وسط شهر کتاب رخ بدهد.

ادامه دارد....