هوالمحبوب
ساعت کتابفروشی،
ده ضربه نواخت، این یعنی وقتش رسیده است. ایوا از چند ساعت قبل منتظر این لحظه بود. یعنی
چند شب بود که برعکس همیشه چشم به راه شب می شد، تا ساعت ده ضربه بنوازد و او
کرکره ی مغازه را پایین بکشد و بخزد در اتاق کوچکش در ته بالکن مغازه و فرو برود
در تخت خواب نرمش و چشم هایش را روی هم بگذارد و بخوابد.
فکر می کرد امشب
باز هم مثل سه شب گذشته او خواهد آمد، تصور می کرد این امکان ندارد که سه شب بی
دلیل بیاید و شب چهارم یکهو تصمیم بگیرد غیبش بزند. این اصلا منصفانه نبود.
شب اول روحش هم
از قضیه بی خبر بود، چشم هایش که گرم شد، در خواب عمیقی فرو رفت، توی خواب دستی
روی شانه اش نشسته بود، ایوا هراسان برگشته بود و پیرمردی را دیده بود با موهای یک
دست سفید، ریش هایی انبوه و قبایی سفید رنگ. ایوا فکر می کرد پیرمردی عارف مسلک را
ملاقات کرده است؛ اما او چیزی بیش از یک پیرِ عارف مسلک ساده بود.
سه شب تمام ایوا
و پیرمرد صحبت کرده بود و ایوا تمام جراتش را جمع کرده بود و کلمات را مثل گلوله
هایی آتشین پرتاب کرده بود و هر بار پس از ادای تک جمله ای لبخند پیرمرد عمیق و
عمیق تر شده بود.
حتی توی خواب هم
ایوا مواظب بود، موهایش از روی صورتش کنار نروند و قسمت چپ چهره اش آشکار نشود،
اما شب دوم پیرمرد دست دراز کرده بود و موها را از روی صورتش کنار زده بود و ایوا
دیده بود اثری از جای سوختگی روی چشم و صورتش نیست. پیرمرد خندیده بود و ایوا هم.
چند دقیقه ای
توی رختخوابش غلت زد. یک چشمش به ساعت شماطه دار روی میز بود و یک چشمش به سقف
ایرانتی بالکن، نمیدانست چرا برعکس همیشه خوابش نمی برد.
همه جا سفیدِ
سفید بود، انگار خورشید درست وسط کتابفروشی طلوع کرده باشد، نور شدید، چشم هایش را
اذیت می کرد، تقریبا مطمئن بود که دارد خواب می بیند، ولی وقتی موهایش را از روی
صورتش کنار زد، جای سوختگی خودش را نشان داد، ایوا هراسان جیغ کشید. توی خواب های چند
شب گذشته، همیشه صورتش را سالم و شاداب می دید، وسط آن نور کور کننده، غریبه ای را
دید که سمت قفسه ی چوبی انتهای کتابفروشی می رود. تنها قفسه ی چوبی کتابفروشی
مربوط به نسخه های قدیمی چند کتاب بود که بیشتر حکم یادگاری را برای ایوا و رئیسش
داشت، توی این چند سالی که ایوا اینجا بود، تقریبا هیچ کس سراغ قفسه ی چوبی نرفته
بود. اما غریبه یک راست به سمتش رفت و دستش را به سمت کتابهای طبقه ی دوم دراز
کرد، ایوا دلشوره گرفت، بلند داد کشید و گفت نه آقا شما حق ندارید .....
اما دیگر دیر
شده بود. غریبه دفتر کوچک ایوا را از لا به لای کتاب های قدیمی بیرون کشیده و توی
روشنایی کتابفروشی ناپدید شده بود.
ایوا هراسان به
دنبالش می دوید و مدام فریاد می کشید، وقتی چشم هایش را باز کرد خودش را درست
مقابل قفسه ی چوبی یافت، دانه های درشت عرق روی صورتش نشسته بود و قلبش شبیه ساعت
شماطه دار روی میز بلد و کشدار می کوبید.
ایوا هنوز شوکه
بود دست لرزانش را به سمت قفسه ی کتاب ها برد اما، هر چه جستجو کرد، اثری از دفترش
نیافت. ترس برش داشته بود، درست نمی دانست که خواب است یا بیدار، این بیشتر شبیه
یک بازی ترسناک بود تا یک خواب معمولی. اما هر چه که بود دفتر عزیزش گم شده بود.
حتم داشت کسی آن را دزدیده است اما... اما دفتر ایوا به درد چه کسی می خورد؟
یاد خواب شب دوم
افتاد، که رو به روی پیرمرد مهربان نشسته بود و داشت از نوشته هایش حرف می زد،
همانجا بود که گفته بود دفترش را کجا قایم کرده است و حالا شب چهارم بود و پیرمرد
نیامده بود و دفتر سرجایش نبود.
ایوا تا صبح در
کتابفروشی راه رفت و فکر کرد. به تمام ساکنین ساختمان مشکوک بود، به تدی و مادر
پیرش، به ماریا و دوست پسر دیلاقش ، به متیوی پیر و سگش، به لیزی و شوهرش هری. حتی
به مارتای مهربان.
در این بین
بیشتر از همه فکرش مشغول ساکنین واحد هشت بود.
از چند ماه قبل که
تدی خبر آمدنشان را داده بود هنوز نتوانسته بود ببیندشان. حتی از تعداد ساکنین
واحد هشت هم اطلاع درستی نداشت، هر کدام از همسایه ها چیزی می گفتند، حرف هایشان
ضد و نقیض بود. یکی شان دختری زیبا رو را مقابل در واحد هشت دیده بود که صورتش از
سفیدی به برف می مانست، همسایه ی واحد نهم می گفت: دختر سگی در آغوش داشته و بدون
اینکه کلیدی در قفل بیندازد وارد خانه شده بود.
آقای وارنر
اعتقاد داشت که شبح مردی را هر صبح می بیند که با پالتوی کارآگاهی از خانه بیرون
می زند و شب ها از یک ماشین عجیب غریب
مشکی پیاده می شود.
ایوا نمی توانست
پاسخی برای این همه سوال بیابد. همیشه هر تازه واردی که به مجتمع نقل مکان می کرد،
بعد از چند روز سری به کتابفروشی می زد، اما ساکن واحد هشت هنوز بعد چند ماه در
ذهن ساکنین، شبیه یک علامت سوال بود.
آن روز، روز
نسبتا شلوغی برای کتاب فروشی بود و ایوا و آقای گاردین تمام وقت بین قفسه ها می
چرخیدند و سفارش مشتری ها را تحویل می دادند.
بعد از رفتن آقای
گاردین ، ایوا سرش را روی میز بلوطی رنگ گذاشت و چشم هایش را بست، به اتفاق های
دیشب فکر می کرد و به دفترچه ی عزیزش. تصمیم گرفته بود هرطور شده آن را پیدا کند.
دلش نمیخواست کسی سر از خیال پردازی های عاشقانه اش دربیاورد.
یاد نوشته ی
اخیرش دلش را فشرده می کرد. «اوه پاتریک جذاب ترین و شگفت انگیز ترین مردی است که
به عمرم دیده ام. او همان مرد خوش قلبی است که هر دختری در انتظارش است. پاتریک هر
روز به بهانه ی خرید کتاب به کتابفروشی سر می زند، اما ته چشم های جذابش میخوانم
که به دنبال کتاب نیست، بیشتر از صفحه های نازک کتاب ها توی چشم های فندقی من زل
می زند. همیشه از زیبایی وحشی ام تعریف می کند، می گوید ایوا تو با آن موهای قهوه
ای، پوست سفید و لباس های ساده ات شبیه دورترین و دست نیافتنی ترین درخت بلوط جنگل
هستی. چهره ی معصومانه ی ات مرا در خود غرق می کند. تصور می کنم مرد جذاب ساکن واحد
هشتم مجتمع، به همین زودی برای خواستگاری از من به نزد آقای گاردین خواهد آمد. »
چند ماه گذشته،
خیال ایوا تنها دور و بر ساکن خیالی واحد هشتم چرخیده بود، بیشتر وقت ها خیال
پردازی هایش را برای تدی هم می نوشت، البته نه بخش های عاشقانه اش را.
یاد خوابی که
دیشب دیده بود، ترس را به چهره اش می نشاند، ایوای معصوم از لذت خوابیدن هم محروم
شده بود. فکر می کرد توی خواب به راحتی خودش را لو می دهد. اما تا صبح هم نمی شد
بیدار ماند. فکر کرد آنچه رخ داده است تنها در خیالش بوده و فردا صبح که بیدار شود
همه چیز به روال سابق برخواهد گشت.
ساعت یازده ضربه
نواخت و ایوا در تختخوابش دراز کشید و چشم هایش را بست.
توی خانه ی
قدیمی شان بود، صدای آواز از اتاق پدر به گوش می رسید، مامان کنار دیوار ایستاده و
غرق در آواز پدر بود. خانه غرق نور بود. ایوای پنج ساله با لباس یک دست سفید توی
ایوان می چرخید و آواز های کودکانه می خواند، ناگهان وسط شعر و سرودهای پدر، جیغ
های مادرش را شنید. ایوا را صدا می زد، همه جا یکهو گرم شده بود، شعله های آتش از
ایوان خانه سرک می کشیدند و ایوای کوچولو هراسان به این سو و آن سو می دوید. وسط
خواب جیغ می کشید و پدرش را صدا میزد. صدا از ته گلویش بیرون نمی آمد انگار کسی
صدایش را دزدیده باشد، ایوا جیغ می کشید و شعله ها پدر و مادر را بیشتر در خود فرو
می برند. با جیغ بلندی که کشید از خواب بیدار شد. پایین بالکن بود و دست هایش شبیه
تکه چوبی خشک شده بودند. ضربان قلبش را به وضوح می شنید. روی پله های بالکن نشست و
دست هایش را روی صورتش قرار داد. صدای گریه ی خفه اش سکوت موذی کتابفروشی را کشت.
کابوس هایش
تمامی نداشتند. دلتنگی برای مامان و بابا لحظه ای آرامش نمی گذاشت، تصمیم داشت صبح
هر طور شده، دفتر گمشده را بیابد و بعد سری به پدر و مادرش بزند.
بعد از کابوس
آتش سوزی دیگر خوابش نبرد. طول و عرض مغازه را با قدم هایش متر می کرد و مدام نقشه
می کشید تا سر از رمز و راز خواب های چند شب گذشته در بیاورد. صبح که شد پشت
پیشخوان مغازه نشسته بود. سارافون نیلی رنگی به تن داشت و گل سر زیبایی را به سمت
راست موهایش زده بود.
مشغول خواندن
کتاب بازها (1)بود، فکر می کرد شگردهای گریسون گریسولد(2) می تواند برای یافتن
دفتر به دردش بخورد.
آنقدر توی نقش
امیلی (3)فرو رفته بود که صدای مرد را نشنیده بود. سرش را که از روی کتاب بلند
کرد، خشکش زده بود.
این مرد مهربان، دقیقا همان پاتریک خیالی بود که
ایوا چند ماه مداوم درباره اش خیال پردازی کرده بود.
اما در ظاهر او
یک مشتری ساده بود که کتابی درباره ی تعمیرات لوله کشی ساختمان لازم داشت و بعد از
خریداری کتاب به طبیعی ترین شکل ممکن از مغازه بیرون رفته بود. ایوا هنوز شوک زده
بود و سعی داشت، قیافه ی مشتری را با ذهنیت خودش تطابق بدهد که ناگهان جرقه ای توی
سرش روشن شد.
قفسه ی کتاب های
فنی ساختمان، نزدیک ترین قفسه به قفسه ی چوبی بود، اما چنین چیزی امکان نداشت،
ایوا با عجله به سمت قفسه ی چوبی دوید، پشت کتاب های طبقه ی دوم، درست همان جای
همیشگی، دفتر نازنینش قرار داشت. ایوا دفتر را همان جا رها کرد و به سمت خیابان
دوید، اما اثری از پاتریک نبود. وقتی مایوسانه به سمت میزکارش برمی گشت، یادداشتی
با خط خوش توجهش را جلب کرد:
«ساعت 4 در کافه
تریای رز منتظر خانم جوانی هستم که زیبایی وحشی اش مدت هاست مرا شیفته ی خود کرده
است. »
امضا: ساکن واحد
هشت
1: کتاب بازها
نام اثری از جنیفر برتمن 2- شخصیت طراح
معماهای کتابی در کتاب بازها 3- شخصیت
اصلی کتاب بازها
بعدا نوشت: این داستان با پیش فرض های مسابقه ی تد نوشته شده، یعنی دست من برای نوشتن خیلی بسته بود، هرچند خیلی رضایت بخش نیست ولی دوست داشتم به خاطر حرف تد منتشرش کنم. منتها این چیزی از بی معرفتی دوستان دیگه کم نمی کنه!
