شهر شلوغ شده

هوالمحبوب

گاهی وقت ها سیر اتفاقات برایم خنده دار و عجیب است! ملتی که گرانی هایی سال 88 تا 92 رو از سر گذرانده اند و خم به ابرو نیاورده اند؛ عجیب است که حالا یاد مشکلات معیشتی شان افتاده اند.

سال 91 که برای مریم  جهیزیه می خریدیم را هیچ وقت فراموش نمی کنم، قیمت همه چیز از امروز تا فردا کلی بالا می رفت، قیمت هیچ چیزی ثبات نداشت، لباس، کفش، لوازم خانگی و .....

زمانی که قیمت حامل های انرژی در طی هشت سالِ یارانه ای به بالاتر از ده برابر رسید، کسی صدایش در نیامد. ولی حالا شهر شلوغ شده است. داریم کم کم بعد از چهل سال به وجود کلاه بزرگی که سرمان رفته است پی می بریم!

هیچ کس منکر سختی ها، فشارها، گرانی ها، بیکاری ها و هزار مشکل دیگر نیست. مگر ما در این شهر و دیار زندگی نمی کنیم؟ زمانی که یارانه های 45 تومانی را به ناف مان بستند و به ریش مان خندیدند، باید می فهمیدیم چه روزگاری برایمان رقم خواهد خورد! زمانی که قبض های بیست هزار تومانی شد 100 هزار تومان باید شست مان خبردار می شد که این تازه اول ماجراست.

وضع مملکت در این چند سال اخیر، حداقل از نظر مناسبات سیاسی خیلی بهتر شده است. بخش اعظمی از پول های بلوکه شده آزاد شده است، میزان فروش نفت چندین برابر شده است و در حال حاضر می توانیم در قبال فروش نفت پول دریافت کنیم نه پشم گوسفند! پول مان را از چین و هند و چند کشور دیگر پس گرفته ایم و باید اقتصادمان یک تکان اساسی می خورد!

اماکدام مشکل معیشتی در این کشور حل شد و کدام زندگی رو به رفاه رفت؟!

در آستانه ی پایان قرن 14 شمسی، هنوز مشکل بزرگ کشور ما معیشت است!

هنوز هم شب می خوابیم و صبح بیدار می شویم و کمر پدر ها خم تر شده است و چین پیشانی مادر ها عمیق تر!

ترس یک روز نبودن پدر، ترس نداشتن نان آور خانه، بسیاری مان را از پا انداخته است!

کدام آرمان مان محقق شد؟!

این صدای فریاد و مشت های گره کرده، صدای توده ی مردمی است که چهل سال است منتظر تحقق رویاهای انقلابی شان هستند! 

ما را به سخت جانی خود این گمان نبود

هوالمحبوب

بین خواب و بیداری بودم، یهو چشمم خورد به لوستر که داره تاب میخوره برای خودش. دویدم پایین با چادری که داشت روی زمین کشیده می شد. مریم هول برش داشته بود، داشت بابک رو صدا می زد که بچه ها رو ببره. نمیدونستم چی شد. از جیغ و دادشون فهمیدم زلزله است. برگشتم که عینکم رو بردارم مامان کلی آیت الکرسی خوند. این بارم بخیر گذشت. این چندمین شبه خدا می دونه. فکر میکنم این بار کمتر از همیشه ترسیدم. نمیدونم پوست کلفت تر شدم یا ایمانم بیشتر شده. ناراحتم برای مردم حلبچه. گریه ام گرفت وقتی بابک اشتباهی مرکز زلزله رو کرمانشاه عنوان کرد. دلم رفت برای گلاره و فریبا. برای محسن احمدوندی برای همه ی دوستایی که تو این شهر عزیز دارم. شب که زنگ زدم گلاره حالش خوب بود. خدا رو شکر. نمیدونم چه حالی ان مردم زلزله زده. خدا بهشون صبر بده. مرگ تو زلزله جزو بدترین مرگ هاست.

حالا که دارم پست را می نویسم. حالم خوب است. دلم سبک شده است. خدا در دلم خانه کرده است. زندگی را دوست دارم. امیدوارم فردا که بیدار میشم خودم نظرات رو تایید بزنم. اگرم نتونستم و خوابم برد و دیگه بیدار نشدم. حلالم کنید. آدمی آه و دمه. وبلاگم رو می سپرم به مینا. که بعد از من به یاد من آپ کنه.

دوست تون دارم.

روز شما بود

هوالمحبوب

دیشب خواستم این هفته را معلم خوبه باشم. تصمیم گرفتم داد نزنم، تصمیم گرفتم لبخند را بدوزم به لب هایم و هر چقدر که پسرها شیطنت شان گل کرد؛ من معلم خوبه باشم. رفتم دو تا آهنگ دانلود کردم برای امروز. که روز دانش آموز بود. یکی در وصف پسرها بود و دیگری درباره ی روز دانش آموز. خواستم شنبه ای پر نشاط را با پسرها آغاز کنم که هی نگویند چرا نمی خندی و چرا دوست مان نداری. اما چه شد؟ آهنگ ها توی لب تاب مدرسه پلی نشدند. علی و عرشیا دوباره مرا به ستوه آوردند؛ زنگ صبحانه را حذف کردم و مدام سرشان داد کشیدم که سرجایشان بنشینند و اینقد وسط حرف من نپرند! از کلاس که زدم بیرون گلویم می سوخت. رفتم سراغ ششمی ها که امروز آزمون داشتند، مبین بشکن زنان برگه اش را داد دستم که ادبیات را گند زدم خانم! کفری بودم و کفری تر شدم. رفتم سراغ دخترها. وضع بهتر که نشد هیچ بدتر هم شد. آنها هم آزمون را خراب کرده بوند. همان آزمون شبیه ساز تیزهوشان را که به خاطرش سه روز تا ساعت 5 در مدرسه مانده بودیم و تمرین کرده بودیم. سوالات راحت را گند زده بودند تویش. مدام صدایم بالاتر رفت. مدام عصبانی تر شدم. نیکا و حنانه وسط کلاس زدند زیر گریه و من داشتم از نتیجه ی آزمون به مرز جنون می رسیدم. تک تک سوالات را با نکته های تستی حل کردیم، تکلیف گفتم و از سرگروه ها کمک خواستم. حالم خوب نشد. حالم خوب نمی شود.

این معلمی هیچ وقت آرزوی من نبوده است. معلمی که مدام غر بزند و صدایش را بالا ببرد جزو منفور ترین معلم های خیالاتم بود. حالم از معلمی چون خودم بد است. دلم برای نسرینی که بودم تنگ شده است. برای معلمی که با بچه ها کتاب میخواند، نقاشی می کشید انشا می نوشت. برای نسرینی که مهربان بود. همان آدمی که چهار شنبه سوری ها رسم های قدیمی را برای بچه ها زنده می کرد، قاشق زنی و شال اندازی و هزار تا بازی دیگر را.....

دلم گرفته است. عجیب گرفته است. عجیب دور شده ام از خود آرمانی ام. لعنت به این سیستم آموزشی که مرا مجبور می کند عصبانی باشم. بچه ها را مجبور می کند به جای بازی کردن و بچگی کردن مدام تست بزنند و تست بزنند و تست بزنند!

مگر ما که همیشه ی خدا توی باغ و باغچه ولو بودیم و بازی هایمان به راه بود آدم های موفقی نشدیم؟! مگر ما که تیزهوش و فرزانگان نبودیم شدیم انگل جامعه؟! به چه زبانی بگوییم بس کنید این بازی کثیف تان را؟! 

دست از سر طفل معصوم ها بردارید بگذارید نفس بکشند و بچگی کنند. شما را به خدا دلتان برای معلم ها و دانش آموزان این مملکت بسوزد. خسته شده ایم. به خدا خسته ایم از این فشار کاری. از این به راه بادیه رفتن. 

چرا یک ماه و نیم گذشته حتی یک انشا ننوشته ایم؟ چرا حتی یک بار توی حیاط وسطی بازی نکرده ایم؟ چرا حتی یک بار نتوانسته ایم بازی املا بکنیم و بخندیم و بخندیم و بخندیم؟! حتی از شعرها و نوشته هایم هم برایشان نخوانده ام! حتی کتاب هم نخوانده ایم. حتی خیلی کارهای دیگر را هم نکرده ایم!

میدانید چرا؟ چون ما قرار است آزمون تیزهوشان بدهیم! ما برای این کارها وقت نداریم. ما میخواهیم دوپینگ کنیم و نخبه های مملکت را تربیت کنیم!

بحران خواستگار

هوالمحبوب

وقتی 29 سالت رو رد کرده باشی، از نظر خیلی از اطرافیان دختر خیلی موجهی باشی، تحصیلات، شغل  قیافه ی نسبتا خوبی، داشته باشی ولی هنوز مجرد باشی؛ یعنی تو در یک بحران بزرگ به سر می بری ولی هنوز خودت حالیت نشده!

این استدلال 99 درصد از فامیل ها و 99 درصد از دوستان متاهل منه! نمیدونم دلیل اینکه تا حالا مجردم چیه ولی قطعا دلیلش این نیست که ناز می کنم یا خیلی سخت گیرم و یا چیزی شبیه اینها. من تنها مجرد فامیل نیستم ولی بزرگترین شون چرا! تنها مجرد فامیل نیستم ولی آخرین مجرد بعد از من، چهار سال ازم کوچیکتره و داره پزشکی میخونه و قطعا حالا حالاها قصد ازدواج نداره. قصدم از نوشتن این ها، ابراز ناراحتی از مجردی ام نیست. من نه شاکی ام از مجرد بودنم و نه خیلی خوشحالم. ازدواج باید پیش بیاد و ترجیح میدم یه ازدواج خوب داشته باشم تا اینکه صرفا فقط ازدواج کنم(کاری که اغلب دخترا این روز ها میکنن!) وقتی اولین خواستگار رو پذیرفتم24 سال داشتم، زمانی بود که خواهر بزرگم ازدواج کرده بود و اصطلاحا نوبت به من رسیده بود. ارشدم رو به پایان بود که پسر همسایه پشتی اومده بود خواستگاریم. خانواده ای به شدت مذهبی و مقید، پسری دیپلمه با چشم های زاغ و قدی کوتاه و شکمی برآمده که مغازه ای در بهترین نقطه ی بازار تبریز داشت و خانه ای از آن خود. وقتی رفتیم زیر آلاچیق های آن پارک نفرین شده حرف بزنیم، میدانستم که جوابم منفی است و حالم از پسر قد کوتاه شکم گنده ی چشم رنگی به هم میخورد. پسرهای چشم رنگی مرا می ترساندند. جواب ردمان تقریبا دو طرفه بود. نه من باب میل ایشان بودم نه ایشان باب میل من. بماند که چه اشک هایی ریختم بعد از اینکه مامان اصرار می کرد بهش جدی تر فکر کنم و اصرارش برای این بود که تا پدر جدشان را می شناسیم و اصل و نسب دارند. من اما در سرم هوای عاشقی بود و هیچ رقمه حاضر نبودم بدون تجربه ی عشق تن به ازدواج دهم.
پای خواستگارها که به خانه ی ما باز شد، روزهای خوش و ناخوش پشت سر هم ردیف شدند. دلهره ی هم کلامی با پسری که برای بار اول می بینی اش و دلهره ی رفتار و کردار و حتی نگاهت. تا امروز که من مقابل صفحه ی مانیتور نشسته ام و دارم این پست را برایتان می نویسم، به اندازه ی موهای سرم، خواستگار دیده ام. اما 99 درصدشان حتی به مرحله ی دوم هم نرسیده است و در همان نطفه خفه شده اند! در آن یک درصدی که به مرحله ی دوم رسیده اند برای جواب رد دادن 50-50 بودیم. یعنی در نصف موارد من نه گفتم در نصف دیگر موارد طرف مقابل قید ادامه ی رابطه را زده. ولی چیزی که باعث  شد این پست نوشته شود؛ جرقه ایست که خواستگار امروزم در سرم روشن کرد.

رفتارهای توهین آمیز، سراسر اشتباه، تحقیر آمیز و مورد تنفر بخش اعظم خواستگارها.

اگر مخاطب من دختر باشد قطعا به خوبی می داند که هدف نوشته ام چیست. اغلب ما دخترها با نفس ازدواج مشکلی نداریم با خواستگاری هم همین طور. همه ی مان عاشق خانه  ی پدری هستیم. ولی هوس مستقل شدن، هوس عاشق شدن، تجربه ی همسر بودن و مادر بودن چیزی نیست که بشود از دستش داد. در این میان تکلیف خیلی ها  اما روشن نیست! تکلیف منی که از وقتی چشم باز کرده ام، در هاله ای از دین و مذهب احاطه شده ام. تکلیف منی که همیشه از رابطه با جنس مخالف برحذرم داشته اند، تکلیف منی که هیچ وقت یاد نگرفته ام برای همکلاسی ام، همکارم، پسران فامیلم دلبری کنم چیست؟ تکلیف دختران مذهبی و مقیدی که هم زیبا هستند هم زنانگی دارند هم بلد هستند چطور دلبری کنند اما کسی را نداشته اند که خواستن شان مردانه باشد چیست؟
برای هم نسل های من که در حوالی سی سالگی اند و دارند سال های جوانی شان را از دست می دهند ولی هنوز در قید و بند خواستگار سنتی گیر افتاده اند چیست؟

تکلیف پسرها هم این وسط روشن نیست! تکلیف مادرها و خواهر ها هم همین طور. نمیدانم در چه دوره ای از زمان زندگی میکنیم که معیارهای اخلاقی به شدت تغییرکرده اند. دیگر زیبایی و نجابت و تحصیلات و ایمان به شدت بی اهمیت شده اند!

و این وسط عده ای دوره افتاده اند به اسم خواستگار و آدم ها را درجه بندی می کنند. متراژ خانه ات، منطقه ای که در آن زندگی میکنی، شغل پدر و برادرت، میزان لوکس بودن لوازم خانه.  اینها درجه  ی توست برای ارزش گذاری خواستگارها. اگر تعداد خواهر ها و برادرهایت هم کم باشد که دیگر نور علی نور است. نه زیبایی چهره ات به چشم می آید نه رابطه های داشته و نداشته ی قبلی ات نه زنانگی ات و نه هیچ چیز دیگر. همین که بدانیم پسرمان با یک دختر پولدار ازدواج کند برایمان کفایت میکند!

من یکی که دیگه خسته شدم از مراسم های مسخره ی خواستگاری که شبیه بالماسکه شده. از اینکه مدام لبخند بزنم به آدم هایی که برای معامله آمده اند نه برای پیوند دادن. از تحمل من یکی خارج است.
اگر شمایی که مخاطب  این نوشته اید از جنس مونث هستید یا مذکر لطفا اعلام نظر کنید اعلام موضع بکنید رد و قبولش مهم نیست.

 

 

مشهد نامه

هوالمحبوب

 

تا جایی که یادم میاد همیشه عاشق مشهد و امام رضا و حال خوب این سفر بودم. و قبل از این سه بار قسمت شده بود برم مشهد. هر سه بارش رو هم از طریق دانشگاه و با دوستان دانشگاهی ام رفته بودم. آخرین بار آبان سال 89 بود که با چهار تا از بهترین دوستام رفته بودم و بهترین خاطره ی سفر برام رقم خورده بود.

اون سال توی هتل پردیس اقامت داشتیم و روز و شبمون رو توی حرم میگذروندیم و کلی حال خوب نصیب مون شد. چندین ماه بود که به خاطر اوضاع خراب روحی آرزوی مشهد داشتم ولی هیچ رقمه امکانش نبود که خانوادگی بریم. تنهایی هم دل سفر کردن نداشتم و موقعیت سفر دوستانه هم دیگه جور نبود چون دانشگاهی در کار نبود. یه شب که توی گروه مون با بچه ها حرف می زدیم خیلی یهویی الی گفت که از طرف شرکت دارن می فرستنش مشهد و هتل رو هم براش رزو کردن، یک آن فوران اشک بود و غلیان احساس و دیگه نفهمیدم چیزی. فقط از ته دل خواستم که منم قسمتم بشه. تا اینکه الی گفت که برای یه نفر هم جا دارن و اگه دوست داشته باشم میتونم باهاشون برم. اونها خانوداگی عازم بودن یعنی مادر و خواهرش هم همراهش بودن. چیزی که از خدا می خواستم و در عرض چند روز برآورده شده بود. مرخصی گرفتم و با همدیگه راهی شدیم. خدا همه چی رو فراهم کرده بود. یه سفر هیجان انگیز با قطار. یه سفر با آدم هایی که بهم خوش میگذشت. بعد 23 ساعت رسیدیم مشهد. هتل مون یکم با حرم فاصله داشت ولی جای دنج و راحتی بود. در واقع سوئیت هفت نفره ای بود که ما چهار نفر توش حسابی خوش گذروندیم:)

مامان الی مث همه ی مامانا خیلی نگران و دلواپسه. همش نگران بود توی حرم گم بشیم و نتونیم پیداش کنیم:) مدام حواسش بهمون بود و دست یکی مون رو تو دستش می گرفت و دنبال مون میومد. حرم اونقدر شلوغ بود که برای نفس کشیدن هم مجالی نبود ولی ما اونقدر پیگیر امام رضا بودیم که آخرش تونستیم یه زیارت حسابی بکنیم. غذای امام رضام نصیب مون شد و برای حاجت روایی همه دعا کردیم.

توی این سفر تنها چیزی که از خدا خواستم آرامش قلبی بود. برای خودم و برای تک تک آدم هایی که می شناختم. برای شفای همه ی مریض ها مخصوصا برای مامان گلاره ی عزیز، برای گمشده ها مخصوصا برای مژده ی عزیزم که خیلی وقته گم شده توی این روزگار وانفسا. برای حال خوب همهمون. دلم حسابی باز شد و وقتی بر میگشتم دیگه اون آدم قبل نبودم. انگار یه خون تازه ای تو رگ هام جریان داشت. یه روح تازه ای در من دمیده شده بود. یه انرژی مضاعف که خیلی وقت بود منتظرش بودم. امیدوارم تمام اون چیزی که عهد کردم رو به نحو احسن انجام بدم و لیاقت دوباره دیدن حرم اقا رو به زودی پیدا کنم.

 

چقدر عشق خوبه....

هوالمحبوب

دارم به این نتیجه می رسم که این فقط دوست نیست که قدیمی اش خوبه، عشق هم قدیمی اش خوبه، همونایی که تو 63 سال پیش با نومزدشون ارتباط ماهواره ای داشتن و سر یه ساعت مشخص زل میزدن به ماه که چهره ی یارشون رو ببینن، همونایی که غبار روی ماه رو نشونه ای از غبار دل یار میدونستن، همون عشقایی که زندگی کردن و عشق آفریدن و زندگی شون پر شد از جوونه های امید. همونایی که به اسم نه، به رسم عاشق بودن.

قدیما عاشق بودن خیلی دلچسب تر بود. حداقل وقتی به عشقت نمی رسیدی دیگه همه چی در عرض چند ماه برات تموم میشد. نه تلگرامی بود و نه پروفایلی نه چک کردن مدام آنلاین بودنش. نه حرفهای تو دل مونده ای بود که نشد به زبون بیاری؛ نه گریه های نصف شبی، گاه و بی گاه. 

عشق دلم خواست با دیدن این دو نفر. از اون عشق های حال خوب کن. چقدر این زن ها و این مرد ها رو به افولن. اونایی که بشه بهشون زل زد و سیر نشد ازشون. دلم عشق خواست وقتی توی این برهوت بی عشقی، آدم های حال بد کن دورم رو گرفتن و تصورشون از عشق عکس های رنگارنگ پروفایلته. 

چقدر عشق خوبه .....

+اینترنت خونه مشکل داره، اپراتور آسیاتک میگه از خط تلفن تونه و کسی نیست این مشکل رو رفع کنه و ممکنه تا مدت ها دسترسی به نت نداشته باشم تا کسی دلش بسوزه و بره بالای دیوار و این سیم های تلفن رو چک کنه و عیب و علت کار رو پیدا کنه. عشق اینجا هم میتونه کار راه انداز باشه:)

از روزمرگی ها

هوالمحبوب

از وقتی به یاد دارم، آدم رمانتیک و احساساتی بودم. همیشه دوست داشتم وقتی به مرحله تاهل برسم که طرف مقابل خودش منو انتخاب کرده باشه. از همون اول از ازدواج سنتی گریزان بودم. دوست نداشتم بدون عشق ازدواج کنم. عاشق شدن شبیه یک رویا بود برام. از وقتی هم که راهی دانشگاه شدم و ادبیات شد همه ی زندگی ام، این حسه روز به روز قوی تر شد. نمیدونم چرا ولی الان که در آستانه ی سی سالگی ام حس میکنم، عشق هایی که برام یه روزی رویا بود، دیگه رنگ و لعابش رو از دست داده. شاید دلیلش تجربه های تلخی بوده که خودم کسب کردم یا از اطرافیانم بهم منتقل شده. ما خیلی هامون تعریف درستی برای عشق نداریم. عشق برای ما توی شهید شدن و فدا شدن برای معشوق خلاصه شده. ولی من میگم عشق یعنی حالت خوب باشه. اگه توی رابطه ای حالت خوب نیست پس اون رابطه عشق نیست یه سرکاری تموم عیاره.

آدم وقتی سنش میره بالاتر، شناختش از خودش و آدم های اطرافش بیشتر میشه. نقطه ضعف ها و نقاط قوتش دستش میاد و ترس هاش رو می شناسه. با شناخت وارد رابطه شدن خیلی بهتره. حالا که دارم به گذشته فکر میکنم، به آدم هایی که انتخاب شون نکردم، حس می کنم مسیر رو درست رفتم. حس بدی ندارم، در کل از خودم راضی ام. نقاط ضعف زیادی دارم که بهشون اشراف دارم ولی ازشون درس می گیرم.
به قول دوستم مژده انگار کم کم دارم بزرگ میشم. روزهایی بود توی زندگیم که قدرت تصمیم گیری نداشتم، یعنی می رسیدم خونه و خبر دار می شدم که فردا قراره برام خواستگار بیاد. بدون اینکه هیچ شناختی از طرف مقابل داشته باشم. ولی حالا در عرض هفته ی گذشته، دو تا خواستگاری رو کنسل کردم، چون حس کردم با توجه به ویژگی هایی که دارن به درد من نمیخورن. اون جسارت لازم رو حس می کنم پیدا کردم.
حالا می دونم دنبال چه جور آدمی هستم. به نظرم مردهایی که در آستانه ی چهل سالگی هستند، خونه و ماشین و زندگی رو به راهی دارن، چند زبان رو مسلط هستن، چهره ی شناخته شده ای از نظر اجتماعی هستند، وضع شغل و معیشت شون خیلی خوبه و در کل دنیا رو خیلی بهتر از من می شناسن به درد من نمیخورن!
کنار این جور ادم ها مخصوصا اگه عنصر خود شیفتگی رو هم داشته باشن، بهم خوش نمیگذره، همش حس میکنم یه آدم بی دست و پا و منفعلم که هیچ کار مثبتی تو زندگیم انجام ندادم. دنبال آدمی هستم که بهم نزدیک باشه، آدمی که خیلی ازم سرتره، منو به ستوه میاره!
گاهی وقت ها هم خسته می شم از این حجم عدم شناخت دختر و پسر از هم، آقایون محترم خواهش میکنم وقتی برای خواستگاری از یه خانومی تشریف می برین، یا یه قرار آشنایی با کسی دارین، کمی به تیپ و ظاهرتون برسید، کمی دست و دل باز باشید، کمی اجازه بدین طرف مقابلم حرف بزنه. اینقدر از خودتون تعریف نکنید که طرف مقابل تو ذوقش بخوره! گاهی وقتها لازمه پولدار تر از چیزی که هستید نشون بدید، گاهی لازمه مبادی آداب باشید؛ باور کنید برخورد اول تا آخر عمر تو ذهن آدم ها می مونه. کمی متشخص باشید.
خانم ها و آقایون محترم؛وقتی هم بعد از دیدار اول یا دوم به نتایج مثبتی نرسید، لازمه که به حکم ادب به طرف مقابل خبر بدید. چشم انتظار گذاشتن طرف مقابل دور از شان انسانیته!

این پست کاملا سیاسی است!

هوالمحبوب

داشتم کلیپی را از معدن آزادشهر تماشا میکردم، همان ساعاتی که روحانی به بازدید از معدن رفته و کارگرانی که دل پری دارند، حسابی از خجالت رئیس جمهور در می آیند!

خیلی دلم می خواست در آن لحظه آن جا بودم و برای آن معدن کار شجاعِ داغ دیده هورا می کشیدم. هر چند هورا کشیدن من و امثال من، برای درد های این جماعت کار حقیری است. مرد می خواهد جلوی رئیس جمهور بایستی و حرف دلت را با اشک و آه بزنی و نترسی از عاقبت کارت. سالهای متمادی است که در این کشور انتخابات برگزار می شود و عده ای احساس تکلیف می کنند و دم انتخابات یاد دردهای مردم می افتند. عده ای خود را دایه ی مهربان تر از مادر قلمداد می کنند و سلامت را گرم تر پاسخ می دهند! اما ما دیگر یاد گرفته ایم سلام گرگ ها بی طمع نیست!

کارگر معدن 17 ماه آزگار حقوق نگرفته و استثمار می شود، جنازه های رفقایش زیر آوار بی کفایتی مدیران مان مانده است. رئیس جمهور و وزیر و مدیری که در کاخ های میلیاردی زندگی می کنند معلوم است که معنای غم نان را نمی دانند! مرد باشی و 17 ماه با سیلی صورت سرخ کنی و آخرش زیر بار بی مبالاتی بالا دستی ها شهید شوی و کسی شهیدت ننامد. کسی حتی برایت تشیع جنازه ی با شکوه تدارک نبیند. غم مردم فرو دست را سال هاست تنها دم انتخابات خورده اید. ما یاد گرفته ایم سهم مان از سفره ی انقلاب پدر و مادر هایمان، دویدن و نرسیدن باشد. یاد گرفته ایم کار کنیم برای فربه شدن شکم های بالا دستی ها، برای اینکه فرزندان شما بورسیه شوند و در دانشگاه های بلاد کفر آماده ی تصدی پست های مدیریتی، پس از پدران شان شوند. یاد گرفته ایم سهم مان بیکاری و فقر و نداری باشد، تا شما هر روز بر متراژ کاخ هایتان و بر صفرهای حساب های خارجی تان بیفزایید و برای مان پز دینداری بردارید! تمام دویدن ها و عرق ریختن ها مال ما و پدران مان. شما بمانید و تکلیف شرعی تان و سفره ی انقلاب. باشد که در روزگاری رو در روی این مردم رنج کشیده بایستید به تاوان. باشد که دیداری تازه کنیم در ترازوی عدالتی که جایگاه واقعی مان را تعیین کند. ما که به هیچ کدام تان اعتمادی نداریم. نمیتوانیم باور کنیم که کسی برای بهبود وضعیت مان احساس تکلیف کند! روزگاری است که میخواهیم رئیس جمهور برای مان هیچ کاری نکند، یعنی واقعیتش کاری به کارمان نداشته باشد. که هر که آمد تنها گرانی ها بیشتر شد، هر که رفت کارخانه های بیشتری فلج شدند و هر که دم از عدالت زد فاصله های طبقانی بیشتر شد. نمیخواهیم چیزی را تغییر دهید فقط دست از سر این ملت بردارید!

به خاطر محدثه

هوالمحبوب

پنجمین روز عید بود، توی خیابان ها بالا-پایین می رفتیم تا برسیم به خانه  ی پسرخاله ام. توی محله ی قدیمی مان بودیم و من مثل همیشه با ذوق و شوق به در و دیوار و مغازه ها خیره بودم.
چشم که گرداندم به آن سمت پیاده رو، دختری را دیدم که با سرعت به سمت ما می دوید، گویی دارد از چیزی فرار می کند، دخترک 14-15 ساله به نظر می رسید،  نزدیک تر که شد دیدم مردی دنبالش است، مردی کوتاه قد و سیاه. ترس برم داشت، اولین نکته ای که به ذهنم رسید کودک آزاری بود. مردی خبیث دنبال دختری معصوم افتاده و دخترک دارد از دستش می گریزد. دخترک ترس زده در حال فرار بود که لای شمشاد ها با تکان دست مرد توی جوی آب ولو شد.
تمام وجودم ترس و انزجار بود. دلم به حال دخترک سوخت. مردی به سمت دخترک دوید. و شروع کرد با مرد مهاجم حرف زدن. من و مادر و خواهرم میخ شده بودیم وسط پیاده رو. پسر سوپری آب معدنی به دست از مغازه خارج شد، مثل تمام اتفاق های مشابه، کم کم حلقه ی مردم داشت تشکیل می شد که مرد قصه سعی کرد خودش را و دخترک را از زمین بلند کند.
نزدیک تر که رفتم حال بدم، بدتر شد. دخترک آشنا بود، مرد هم....
محدثه ی 18 ساله ی معصوم که در آواردگی و ترس کودکی اش را سپری کرده، محدثه ی بی نوا که کودکی اش را در آغوش عمه ها گذرانده و از داشتن کانون گرم خانواده محروم بوده. حالا بعد از این همه سال که همه فکر می کردند زندگی دارد به رویش لبخند می زند، با پاهای برهنه، لباس های خانه، با چادری روی سر، داشت از چیزی فرار می کرد. نمیدانم پدری را که اینگونه در تعقیبش بود را چه بنامم. مقصر، مجرم یا بی گناه. نمیدانم دلم برای کدام بسوزد؟ برای حیبیب که دختر جوانش در اوج زیبایی و جوانی این چنین مستاصل و درمانده از دستش می گریزد یا برای خود محدثه که بی گناه گرفتار شده است.
محدثه ای که دیدم همان دختر شاداب سال ها پیش نبود، بی نهایت لاغر و ضعیف، بی نهایت رنگ پریده، بیمار و ....
حبیب ناراحت بود که ما شاهد صحنه ایم، ما هم ناراحت بودیم که شاهد این صحنه ایم. برای محدثه ای که زندگی اش دستخوش خام کاری های پدر و مادرش شده است، برای آرزوهای سوخته اش برای جوانی اش دعا می کنم. آرزو می کنم روزهای خوب به زندگی اش برگردند و تن و روحش بیمارش سلامتی از دست رفته اش را دوباره باز یابد.
چه حال بدی بود، بعد از این صحنه رفتن به مهمانی، با اشک در چشم و بغض در گلو. لبخند زدیم و شیرینی خوردیم و حرف نزدیم. شاید حفظ این راز بیشتر از همه به نفع محدثه باشد. شاید....

آرمان های بر باد رفته

هوالمحبوب

دارم به آینده ی این کشور فکر میکنم و هر روز بیشتر از روز قبل میترسم. دارم به آینده ی نسلی فکر میکنم که در مدرسه های آپارتمانی رشد میکنند و در خانه های تنگ و تاریک قد می کشند و تنها سرگرمی شان فرو رفتن در دنیای بازی های کامپیوتری است.

دارم از آینده ی کشوری حرف میزنم که تمام مردم از تمام پشت پرده هایش خبر دارند اما کسی جرات ابراز ندارد. کشوری که آموزش و پرورشش فقیر ترین وزارت خانه اش محسوب می شود و معلمش به خاطر مشکلات مالی خودکشی میکند.

کشوری که معلمش همیشه با سری پایین و گردنی کج، دربرابر مدیر و اولیا و دانش آموز ایستاده است. کشوری که خلاقیت را می کشد و حق آزادی را از تو سلب می کند.

روزگاری عاشق معلمی بودم، ایده هایی در ذهنم داشتم و میخواستم برای بچه های شهرم، برای قلب های مهربانشان، برای چشم های معصوم شان، برای روح پاک و ذهن های خلاقشان کاری کنم کارستان. حالا چهار سال است که معلمم. تنها کار مفیدی که تا سال پیش میکردم کتاب خواندن برای بچه ها بود، کتاب های مختلف سر کلاس می بردم و کتابخانه در کلاس تشکیل می دادم و تشویق شان می کردم  به کتاب خواندن. امسال به لطف افزایش تعداد دانش آموزان و نداشتن ساعت بیکاری همان یک کار را هم نمیتوانم بکنم!

معلمی که دائم مجبور است امتحان بگیرد، معلمی که دائم به رتبه ی آزمون علمی بچه ها فکر کند، معلمی که به بودجه بندی فکر کند، معلمی که به میانگین قبولی در تیزهوشان فکر کند. معلم مزخرفی خواهد شد. معلمی شده ام که مدام عصبانی است، معلمی که مجبور است بیشتر از حد توانشان از  بچه ها کار بخواهد. هیچ شباهتی به تصویر آرمانی ام از یک معلم ادبیات ندارد؛ از این بابت سخت متاسفم.

کاش باور می کردیم که آموزش مخصوصا در پایه ی ابتدایی کاری شگفت انگیز و مستلزم مهارت و استعداد و حمایت است. کاش قبول می کردیم که آموزش و پرورش مهمترین رکن هر جامعه است. نسلی که قرار است کشور را بسازد در چه شرایطی رشد می کند و قرار است چه اعجوبه ای شود. معلمی که به فکر بیمه و حقوق و معاش خویش باشد نمیتواند عاشق کارش باشد. معلم ها را در یابید، دانش آموزان را در یابید. این گرد مرده در وازرت خانه تان را چاره کنید.