دفترچه خاطرات-قسمت آخر

هوالمحبوب

 

گوشی را بعد چند روز روشن می‌کنم. صدها تماس از دست رفته از او........

پشت گوشی عربده می‌کشد، گریه می‌کند، فحش می‌دهد و بعد یکهو ساکت می‌شود.

بعد می‌گوید باید ببینمت و من حالا بیش از هر چیز به دیدنش نیاز دارم.

سیلی‌اش برق از کله‌ام پراند. رد انگشت‌هایش روی گونه‌ام می‌سوخت.

خواستم بغلش کنم، پسم زد. توی صورتش سردی عجیبی نشسته بود. چیزی از آن برق عشق دیگر نبود.

تهدیدم کرده بود که همین امشب همه چیز را به جهان بگویم. به خانه که رسیدم، سیم‌کارت را شکستم.

به جهان فکر می‌کردم که اگر بفهمد چطور فرو می‌ریزد.

کم‌کم شکمم بالا آمد و جهان و آدم‌ها فهمیدند عدسی توی دلم دارد قد می‌کشد.

از او خبری نبود. ماه‌ها بود که ندیده بودمش. به جهان حرفی نزده بودم. جهان مثل او نبود که با یک سیلی سر و ته قضیه را هم بیاورد. جهان آتش می‌شد و می‌سوزاندم.

****************************************************

آدم توی هفته‌های آخر سنگین می‌شود و راه رفتنش درست شبیه پنگوئن حامله است. مولود راست می‌‌گفت. آدم هیچ وقت از فردای خودش خبر ندارد، فکر می‌کردم او بی‌خیالم شده است و حالا من می‌توانم لکۀ ننگم را به دنیا بیاورم و به جهان قالب کنم و شبیه زن‌های دیگر ادای خوشبختی را در بیاورم.

اما او بالاخره پیدایم کرده بود. سر کوچه‌مان کشیک داده بود و رفتن جهان را دیده بود.

زنگ در را زد، پشت در ایستاده بود. نگاهش خشمگین نبود، فقط سنگینی نگاهش تا مغز استخوانم را می‌سوزاند.

-هشت ماه قبل بهت گفتم که همه چی رو به شوهرت بگی، اما تو به جای حرف زدن فرار کردی. حالا دوباره پیدات کردم و رو به روت ایستادم. الان یک راه بیشتر نداری، اینکه وقتی بچه‌ام رو به دنیا آوردی، تحویلم بدی. که اگر تحویل ندی شوهرت همه چیز رو می‌فهمه و اوضاع برات بدتر می‌شه.

-بچه‌ رو بهت بدم بازم جهان همه چی رو می‌فهمه، چه فرقی به حال من داره؟

-فرقش اینه که می‌تونی بگی بچه رو ازت دزدیدن یا هر دروغ دیگه‌ای. تو که خوب بلدی دروغ گفتن رو.

-با من و زندگی‌ام این کار رو نکن.

اما او نه توجهی به اشک‌هایم کرد و نه به زاری‌ام و نه به شکمی که بالا و پایین می‌شد و نه به ...

****************************************************

بچه که به دنیا آمد، جهان درونم آرام گرفت. انگار می‌دانستم بعد از این قرار است چه کار کنم. جهان همیشه پیت بنزین‌اش را توی زیرزمین پر نگه می‌داشت. کافی بود دم ظهر که همه خوابند توی حیاط کار را یک سره کنم. شاید این شوربختی همان جا تمام می‌شد و سیاهی‌اش دامن دخترم را نمی‌گرفت. برای این بچه که فرقی نمی‌کند بعد از من با او زندگی کند یا با جهان.

****************************************************

سر ظهر بود که بوی گوشت سوخته فضا را پر کرد. آتش بیخ گوش‌ جهان و مادرش شعله می‌کشید و آتیه را در خود می‌بلعید. جهان دست‌هایش را حصار تن زن کرده بود تا از کام مرگ پسش بگیرد. آتیه درد نمی‌کشید انگار.

تنش مچاله شد، آب شد و فرو ریخت و جهان ماند و بچۀ چند روزۀ بی‌مادر و دریایی سوال که تاب تحمل‌شان را نداشت.

مردم حرف می‌زدند. توی سر جهان پر شده بود از یاوه سرایی ‌های آدم‌ها.

چهل روز گذشته بود و تاول دست‌های جهان هنوز تازه بود. می‌سوخت و دردش تا مغز استخوانش نفوذ می‌کرد. چهلمین روز رفتن آتیه بود که جهان سراغ پماد سوختگی می‌گشت، قرار بود برای زنش مراسم بگیرد. بی‌توجه به حرف آدم‌ها. دخترک روی تخت آرام خوابیده بود.

تیوپ خالی پماد را توی دستش گرفته بود و به آتیه فکر می‌کرد. به شعله‌های رقصان آتش که تن نحیف آتیه را بلعیده بود. داروخانه نزدیک بود باید برای خرید پماد می‌رفت و سر راه خرما و حلوا سفارش می‌داد.

در را که باز کرد مولود پشت در ایستاده بود. جهان هیکل سیاه پوش مولود را نگاه کرد و مولود بی‌هیچ حرفی دفتر جلد چرمی آتیه را مقابل جهان گرفت.

دفترچه خاطرات- قسمت چهارم

هوالمحبوب

 

آن شب سرم سنگین بود و نوازش‌های او هم حالم را بهتر نمی‌کرد. توی دلم همه چیز به هم می‌پیچید و بالا می‌آمد و گلویم می‌سوخت.

سر شب بود که پرسیده بود:

 

- چرا توی این همه سال به ازدواج فکر نکرده‌ای آتیه؟

جهان با آن چشم‌های خستۀ غمگین آمده بود مقابلم و من با دست پسش زده بودم و گفته بودم:

-مردها تا وقتی صاحب زنی نشدن، عاشقش هستن، اما به محض اینکه بفهمن کار تموم شده و این زن با همۀ وجودش به اونها تعلق داره، دیگه به تنها چیزی که فکر نمی‎کنن دوست داشتنه.

-من همیشه فکر می‌کردم تنها هنری که بلدم اینه که کسی رو که دوستش دارم از دست بدم. سال‌ها توی غربت به این تصویر فکر می‌کردم. به اینکه هرگز  با تو توی یه تخت دراز نخواهم کشید، اما حالا کنار منی.

شب را که توی خانۀ او سر می‌کردم. صبح با تپش قلب بیدار می‌شدم.  فکر این که یک روز پته‌ام روی آب بیوفتد دیوانه‌ام می‌کرد.

صبح که کلید را توی قفل چرخاندم، جهان روی کاناپه نشسته بود. چشم‌هایش دو کاسۀ خون بود. سرش را که بلند کرد، قلبم فرو ریخت.

-مولود همه چیز را گذاشته کف دستش.

-زنگ زده به مولود و فهمیده من شب را آنجا نبودم.

-مولود آمده اینجا پی‌ام.

و... این فکرها در کسری از ثانیه توی سرم رژه می‌رفتند که جهان به حرف آمد:

-اخراجم کردن. به همین راحتی بعد اینهمه سال اخراجم کردن.

نفسم را که توی سینه حبس شده بود، بیرون دادم. لبخندی روی لبم نشست که سعی کردم از چشم جهان دور نگهش دارم.

پس هنوز فرصت دارم که کاری بکنم. کاری کنم که از گندی که توی زندگی‌ام زده‌ام خلاص شوم.

حالا جهان روز و شب کنج خانه است و سیگار پشت سیگار دود می‌کند. چند روز اول سخت گذشت. راضی کردن او برای ندیدنش سخت بود. اما حالا گمان می‌کند برای پرستاری از مادر بیمارم به شهرمان برگشته‌ام.

اوقاتم چند روز است که تلخ است و هیچ چیز به دهانم مزه نمی‌کند. انگار همه چیز طعم‌شان را از دست داده باشند. چند روز است که صبح به صبح منتظر لکۀ خونی هستم که آمدنش را به تاخیر انداخته است.

اما عاقبت توی همان چهاردیواری دستشویی خانۀ مولود بود که دنیا روی سرم خراب شد. دو خط قرمز توی آن چند دقیقه همه چیز را به هم ریخته بود.

باید با او حرف می‌زدم. مولود شانه‌هایم را گرفته بود و من از شدت ترس می‌لرزیدم. باید کاری می‌کردم. باید از شر این موجود کوچکی که توی دلم جا خوش کرده بود خلاص می‌شدم.

 اما جهان توی خانه منتظرم بود و او خیال می‌کرد من تا آخر ماه برنخواهم گشت.

جهان از وقتی کارش را از دست داده بیشتر از قبل از بچه حرف می‌زند:

-خوب است که بچه نداریم آتیه. توی این اوضاع بیکاری و بی‌پولی حسابی وبال‌مان می‌شد.

-آتیه اگر بچه داشتیم حالا که من بیشتر اوقات خانه‌ام حسابی سرمان را گرم می‌کرد.

-بهتر نیست بچه‌دار شویم تا به خاطر پاقدم بچه هم که شده گره از کار من باز شود؟

جهان یک ریز حرف می‌زد و توی هر جمله‌ای که بر زبانش می‌آمد یک بچه چپانده بود.

شب‌ها توی تخت مچاله می‌شدم و به او فکر می‌کردم. دلم برای آغوشش تنگ شده بود و روزهای کشدار تابستان قصد تمام شدن نداشتند.

چراغ سبز گوشی خاموش و روشن می‌شد. خودش است، همیشه این ساعت از شب سراغم را می‌گیرد.

نفسم را توی سینه حبس می‌کنم و برایش همه چیز را می‌نویسم. از جهان چیزی نمی‌گویم. از این مهمان ناخوانده‌ای که دلم را آشوب کرده است حرف می‌زنم. دستم روی صفحۀ گوشی تند و تند سُر می‌خورد و بالا و پایین می‌رود. جهان کنار من روی تخت خوابیده. بوی سیگارش دلم را هم می‌زند.

او هیجان زده است. می‌خواهد ببیندم. جوری از این عدس حرف میزند که انگار سال‌ها انتظارش را می‌کشیده است.

****************************************************

یک ماه بیکاری و خانه نشینی جهان تمام شد. مدیرعامل شرکت که عوض شد دوباره جهان را خواستند. حالا می‌توانم او را ببینم.

-می‌خواهم از شرش راحت شوم.

-بی‌خود، نگهش می‌داریم و با هم بزرگش می‌کنیم.

-توی این خراب شده حلال‌زاده‌ها روزگارشان سیاه است، بچۀ حرام....

دستش را می‌گذارد روی لب‌هایم. مرا می‌کشد توی آغوشش.

-دیگه هیچ وقت به ثمرۀ عشق‌مون نگو حرام‌زاده. می‌ریم اتریش و همونجا زندگی می‌کنیم.

توی دلم به خودم فحش می‌دهم، توی دلم رخت می‌شورند، توی دلم عدسی شناور است که.....

باید همه چیز را برایش بگویم. نمی‌توانم بگذارم این بازی ادامه یابد. شب توی رختخواب برایش می‌نویسم. از جهان می‌گویم و یک سالی که به بازی‌اش گرفته‌ام. می‌نویسم و گوشی را خاموش می‌کنم.

چند روز باید بگذرد تا تاب تحمل شنیدن حرف‌هایش را پیدا کنم.

 

 

دفترچه خاطرات-قسمت سوم

 

هوالمحبوب

 

به تو که فکر می‌کنم ناخودآگاه لبخند می‌زنم. کنار تو ترس شیرینی را تجربه می‌کنم که همیشه کمش داشته‌ام. هر چیزی که مرا یاد تو می‌اندازد را می‌نویسم که بعدترها فراموشش نکنم، که یادم نرود تنها با تو می‌شد به ترس‌ها هم خندید.

گلدان‌های لیندا را روی اوپن آشپزخانه گذاشتم تا جوانه‌های تازه را جدا کنم. داشتم به ساقه‌های لخت گل نگاه می‌کردم که یاد تو افتادم. آستین‌هایت را بالا زدی و کنارم روی تخت لم دادی.

-حالا می‌تونیم با خیال راحت بخوابیم.

-چرا؟

-آدم‌ها اولین شبی که به عشق‌شون رسیدن، راحت می‌خوابن.

پرده‌های اتاق خواب را کیپ تا کیپ کشیده بودی و چراغ‌ها را خاموش کرده بودی، می‌گفتی وصال باید توی تاریکی و شاعرانگی اتفاق بیوفته.

من سرم گرومپ گرومپ صدا می‌داد؛ زن‌ها و مردهای بسیاری توی سرم هر صبح و شب، حرف می‌زدند و لیچار بارم می‌کردند. من سرم را فرو می‌کنم لای بازوهای او تا صدایشان را خاموش کنم اما هر بار صداها بلندتر می‌شوند و تا دیوانه‌ام نکنند ول کنم نیستند.

گلدان‌های لیندا مرا یاد تو می‌اندازند. قلمه می‌زنم و تکثیرشان می‌کنم تا هر جای خانه را که نگاه می‌کنم یاد تو بیوفتم. آن شب که گفتی اولین شب آرامش‌مان است، لیوان گل گاو زبان دستم بود و قلبم توی قفسۀ سینه هر چه محکم‌تر می‌کوفت. من بازوهای لختت را که حلقه می‌شد دور تنم دوست داشتم.

-می‌ترسم از خراب شدن همه چیز.

به قلبت اشاره کردی و گفتی:

-تا وقتی اینجایی از هیچ چیز نترس.

دست‌هایت دور تنم حلقه شد. من شبیه گنجشک کوچکی زیر باران می‌لرزیدم؛ سرم روی شانۀ تو بود و موهای خیسم چسبیده بود روی پیشانی‌ام.

حمام داغ بود و نفسم را به شماره انداخته بود. من لباس پوشیده بودم و به عکست توی قاب بالای کتابخانه زل زده بودم و یادم افتاده بود که جهان گفته بود: 

«امشب شیفتم 36 ساعته است. تنها نمون برو خونۀ مولود.»

مولود می‌دانست دارم فرو می‌روم ولی کاری از دستش ساخته نبود.

به مولود گفته بودم: همۀ زندگی‌ام بی‌بو و رنگ گذشته است. همیشه ترسیده‌ام از خطر کردن؛ اما این بار می‌خواهم تا ته خطر بروم. می‌خواهم بزرگترین سیب ممنوعه زندگی‌ام را گاز بزنم. تنم سحر می‌شد زیر تن سنگین او و من این غرق شدن را دوست داشتم.

*********************

جهان آرام و کم‌حرف است. از آن دست آدم‌هایی که تا مجبور نشوند حرف نمی‌زنند. من اما وراجم و پر حرف. جهان اوایل کفری‌ام می‌کرد، بس که ساکت بود. یک بار که مثل همیشه غر می‌زدم سرش، گفت: من سهم کلمات روزانه‌ام را داده‌ام به تو، تا از کمبود کلمه نترکی.

بعدش قهقهه زده بود. من لب و لوچه‌ام را جمع کرده بودم و تا چند روز سر سنگین شده بودم.

جهان دوستم داشت؟ نمی‌دانم. هیچ وقت نگفته بود که ندارد. لابد داشت که آمده بود خواستگاری‌ام. لابد داشت که چهار سال بود از من بچه می‌خواست.

جهان شبیه یک دشت صاف و مسطح است، هیچ پستی و بلندی‌ای ندارد. قلبت را به هیجان نمی‌آورد و شوقی را در تو بر نمی‌انگیزد.

وقتی آمده بود خواستگاری‌ام، مامان گفت:

-مرد خوبی است، سرش به کار خودش گرم است و به کار کسی کار ندارد.

ولی من دوست داشتم جهان به کار من کار داشته باشد. دلم می‌خواست می‌توانستم کنارش بنشینم و ساعت‌ها حرف بزنم و صدای خر و پفش بلند نشود.

پیش جهان من شبیه سایه‌ای محو بودم. فقط حضور داشتم بدون آنکه چیزی را به محیط اطراف اضافه یا کم کنم.

جهان مرد خوبی بود، اما برای من کم بود. بال‌های آرزویم را قیچی کرده بودم تا کنارش جا شوم. اندازۀ من بزرگ بود و جهان ظرف کوچکی بود برای من.

اما او کسی بود که روحم را به رقص وا می‌داشت. کنارش کلمات از دهانم سر می‌خوردند و رها و آزاد بودند.

جهان می‌گفت:

آدمیزاد مثل درخته باید یه جا ریشه بده و سبز بشه. بچه ریشۀ آدمه. آدمی که بچه نداشته باشه، خشک می‌شه.

من توی آغوش قرضی او به جهان فکر می‌کردم و به ریشه دادن. دلم نمی‌خواست جهان توی دلم ریشه بدهد و قد بکشد.

من هربار می‌گفتم:

-بچه که بیاید دیگر ما دو تا مال هم نیستیم. تو پدر که بشوی مرا توی سرت خط میزنی و من مادر که شوم دیگر فرصتی برای زن تو بودن پیدا نمی‌کنم.

جهان هر بار کجکی می‌خندید، خوشش می‌آمد بگویم که مال او هستم. خوشش می‌آمد که مالک من باشد؛ اما جهان هیچ وقت صاحب من نبود و نشد.

 

 

دفترچه خاطرات-قسمت دوم

هوالمحبوب

 

خیابانی عریض و طویل در مقابلش سبز شده بود که درختکاری‌های دو طرفش، مجذوبش می‌کرد. باد ملایمی می‌وزید و شال روی سر آتیه بازی‌اش گرفته بود. مولود گفته بود گالری انتهای همان خیابان درختکاری شده است.

ساعت از پنج گذشته بود که لتۀ در چوبی گالری را باز کرده بود و خانۀ قدیمی دلبازی مقابلش نمایان شده بود.

«گالری رخ»

کاغذ آدرس را توی کیفش انداخت و دستی به سر و رویش کشید و وارد شد. موسیقی ملایمی توی گالری طنین انداز شده بود.

توی آن همهمه و شلوغی چشم آتیه دنبال آشنایی می‌گشت تا فضای غریب و سنگین گالری را بشکند. مولود از دور برایش دست تکان داد و آتیه خندید.

آدم‌های توی گالری بیشتر از آدم‌های توی کوچه و خیابان برای آتیه غریب بودند، انگار فرسنگ‌ها بین دنیای او و بقیه فاصله بود.

چشم‌های آتیه دو دو می‌زد. سال‌ها بود که از این آدم‌ها بریده بود و خزیده بود توی چهار دیواری جهان و زندگی بی‌بو و خاصیتش. حالا اینجا داشت دوباره جان می‌گرفت.

-آتیه اینقدر زل نزن تو چشم مردم، قیمت‌ها رو هم که دیدی نگو وای چقدر گرون. خب؟

-حالا هی ندید بدید بودنم رو نزنی تو سرم قول می‌دم طوری نشه.

مولود خندیده بود و آتیه از جهان کنده شده بود و شبیه پرده‌ای زیر نوازش‌های ملایم نسیم، به پرواز درآمده بود.

گالری عطر خاصی داشت، شیرین بود و وحشی. بویی که او را یاد جنگل می‌انداخت. یاد بوی چوب تازه سوخته، بوی آتش.

آن سال‌ها که هنوز خبری از جهان توی زندگی‌اش نبود، داستان و شعر و نقاشی، همۀ جهانش شده بود. توی همین سال‌ها بود که سر از کلاس‌های هنری درآورده بود.

استادشان عادت داشت هر جلسه یکی از هنرجوهایش را مدل نقاشی‌اش می‌کرد. دخترها برای مدل استاد شدن سر و دست می‌شکستند، آتیه اما کم‌رو و خجالتی بود و خودش را پشت بقیه قایم می‌کرد تا به چشم نیاید. اما یک روز استاد از بین همۀ هنرجوهای مشتاق، دستش را به سمت او نشانه رفته بود و آتیه شده بود الهام‌بخش تابلوی«ابدیت».

حالا جلوی تابلوی ابدیت که ایستاده بود، سایه‌ای را بالای سرش حس کرد. مرد همانی بود که عطرش گالری را پر کرده بود. سر که چرخاند، چشم‌های مرد خندید.

-چی دیدی تو این تابلو که غرقت کرده دختر؟

-این تابلوی منه. دختر توی تابلو خودمم با همۀ گره‌های کوری که تو زندگیم دارم،

-دختر به این زیبایی  و گره کور؟

آتیه خندیده بود. معصومانه و یواشکی. مثل همۀ زندگی‌اش که معصومانه و یواشکی گذشته بود.

 

-تو شبیه یه شعر بلندی که هنوز هیچ شاعری پیدا نشده که وصفش کنه.

آتیه چشم در چشم مرد که شد، ضربان قلبش بالا رفت، انگار هیچ چیز در نگاهش تغییر نکرده بود تمام پانزده سال گذشته در همان فضای مه‌آلود باقی مانده بود.

استادی که چند سال با ولع وصف نشدنی سر کلاس‌هایش می‌نشست و خودش را از چشم او و بقیه پنهان می‌کرد،

حالا ایستاده مقابلش و چشمش را به چشم او دوخته بود.

-شما لطف دارین استاد، اما من خودمو شبیه یک راز کشف شده می‌بینم که جذابیتش رو از دست داده.

-چهرۀ تو جزو اون چهره‌هاییه که درون فرد رو نشون می‌ده. یه غم پنهانی ته چشمات هست که از همون بدو ورودت منو مجذوبت کرد.

آتیه سحر شده بود، زبانش در دهان نمی‌چرخید، گلویش خشک بود و چشم‌هایش دنبال مولود می‌گشت. توی دلش تمام فحش‌هایی را که بلد بود نثار مولود کرد که تنها رهایش کرده و رفته. نمی‌خواست مقابل این مرد، احمق جلوه کند، کلمه کم داشت برای جواب دادن، سکوت کردن هم از ادب به دور بود.

-ولی مگه شما منو یادتونه که اینقدر دقیق دارین توصیفم می‌کنین؟

-حتی می‌تونم بگم سر هر جلسه دیر می‌رسیدی و همیشه ته سالن جا پیدا می‌کردی، همیشه کفش کتونی پات می‌کردی و یه گردن‌آویز هیچ دور گردنت بود که هر وقت مضطرب می‌شدی لمسش می‌کردی.

آتیه نفسش را با صدا بیرون داد و احساس کرد تمام آدم‌هایی که توی گالری هستند، صدای نفس کشیدنش را می‌شنوند.

گالری گویی یک باره از جمعیت تهی شد. حالا انگار فقط آتیه بود و او که رو به روی هم ایستاده بودند و به رد سال‌های گذشته بر چهرۀ هم نگاه می‌کردند.

قطره‌های داغ عرق گردن آتیه را می‌سوزاند. تنش داغ بود و دست‌هایش یخ کرده بود. گرد پیری روی چهرۀ استاد خوش نشسته بود. لا به لای موهایش تارهای سفید خودنمایی می‌کرد.

آتیه صدای مولود را پس زد و خیره شد در چشم‌های مردی که سال‌های دور تنها آشنایش بود.

 

دفترچه خاطرات-قسمت اول

هوالمحبوب

 

ساعت‌ها می‌نشست روی صندلی تاشو و لنگ‌هایش را از هم باز می‌کرد و دفتر جلد چرمی‌اش را روی پاهای باد کرده‌اش می‌گذاشت و می‌نوشت. یک ریز و پی در پی. گاه خواب امانش را می‌برید. با همان تن لخت و عور و لنگ‌های باز چرتش می‌برد.

 

جهان تشر می‌زد:

 

-هزار بار گفتم این طور لخت و پتی نرو تو تراس. نمی‌بینی هر بار که اونجایی قدرتی خدا دیش ماهوارۀ این احمد پدرسوخته قاطی می‌کنه؟

 

آتیه توی صورت جهان می‌خندید و می‌گفت:

 

-جان جهان از تو دارم الو می‌گیرم. رخت و لباس آتیش می‌شه می‌چسبه به جونم.

 

 

پیراهن گل‌گلی سفیدی را که جهان برایش خریده بود، گاه به گاه تنش می‌کرد و می‌گفت برای چند نفر دیگر هم جا دارد، بعد دو تایی می‌زدند زیر خنده.

 

هفته‌های آخر پیراهن سفید گل‌دار برایش تنگ بود. حس خفگی لحظه‌ای امانش نمی‌داد. چین‌های پیراهن را باز کرده بود اما باز هم گمان می‌کرد تنگ است. انگار دیگر قرار نبود توی هیچ لباسی جا شود، روز به روز بیشتر باد می‌کرد و جسم سنگینش را به سختی این طرف و آن طرف می‌کشید.

 

مولود هر بار راه رفتنش را می‌دید می‌خندید و می‌گفت:

 

-چرا شبیه پنگوئن حامله راه می‌ری؟

 

آتیه می‌گفت:

 

-مگه پنگوئن‌ها هم حامله می‌شن؟

 

مولود می‎گفت:

 

-نمی‌دونم ولی اگه بشن قطعا شبیه تو راه می‌رن.

 

روزها که تنها می‌شد، دست می‌کشید روی شکمش؛ جنین جست و خیز می‌کرد، گاه به سکسکه می‌افتاد، گرسنه‌اش می‌شد، انگار زندگی توی شکم آتیه هنوز جریان داشت.

 

دفتر جلد چرمی را که با آمدن جهان گوشه‌ای رها کرده بود، زیر نوازش‌های ملایم نسیم ورق می‌خورد.

 

از دل داستان‌هایم

هوالمحبوب

داستان جدیدی که اسفند ماه شروعش کرده‌ام، جان نمی‌گیرد. زن نشسته روی صندلی و ساکت و مایوس نگاهم می‌کند، مرد دست‌های باد پیچی شده‌اش را نشانم می‌دهد و شماتتم می‌کند که چرا اینقدر سنگدلانه زنش را از او گرفتم. نوزاد با چشم‌های درشت و سیاهش زل می‎‌زند توی چشم‌هایم و می‌گرید. حالا انگار بی‌پناه‌تر از قبل شده است و هیچ آغوشی نیست که برایش امن باشد. 

زن ناشناس صورتش را از من پنهان می‌کند، انگار می‌ترسد که آخر قصه نظرم را عوض کنم و رازش را برای مرد افشا کنم. می‌دود و با سرعت دور می‌شود و من، این نویسندۀ شوربخت، نشسته‌ام میان انبوهی از کاغذهای خط‌خطی شده و نمی‌توانم شخصیت‌هایم را جان ببخشم. آدم‌ها از زیر دستم در می‌روند و من نمی‌توانم قلق‌شان را به دست بیاورم.
استاد داستان‌نویسی‌ام می‌گوید، برای اینکه شخصیتت را درست خلق کنی، باید خوب بشناسی‌اش. علایقش را، خصوصیاتش را، شکل و شمایل ظاهری‌اش را، مزاجش را، عادت‌های غذایی‌اش را و ..... 
زن داستان من شبیه اما واتسون است. دیده‌اید که صورتش چقدر آرام و دلنشین است؟ اما اگر بیاییم و بر اساس عناصر زیبایی شناسی، بررسی‌اش کنیم، نه چشم‌های درشت و زیبایی دارد و نه لب‌هایش قلوه‌ای و دلبرباست. موهایش را ساده آرایش می‌کند و پوستش سفیدی یکدستی دارد.
دلم می‌خواهد جنون زن، عاصی شدنش، قیامش علیه خود و زندگی‌اش را جوری بنویسم که استاد انقلتی تویش در نیاورد و همکلاسی افغانم را مدام توی سر من نکوبد. استاد می‌گوید خانم ف خلاق‌تر است و این خلاقیت ریشه در تجربۀ زیسته‌اش دارد، افغان‌ها انگار در دل داستان زندگی می‌کنند و زندگی‌شان همواره آبستن حوادث است. استاد مرا نمی‌شناسد. از دیدش من یک دختر پاستوریزۀ امروزی‌ام که زندگی‌ام در درس و بعد تدریس خلاصه شده است. از دید استاد انتخاب موضوع به این سختی برای من مناسب نبود و احتمالا ته‌ته ذهنش فکر می‌کند موضوع را ابتر می‌گذارم و به سرانجام نمی‌رسانمش. 
من اما این روزها و شب‌ها به یاد چشم‌های زن و استیصال روزهای آخرش زندگی می‌کنم و به این فکر می‌کنم که همین روزها باید از صندلی بلند شوم و بروم در دل داستانم. وقت زیادی تا یکشنبه‌های داستانی باقی نمانده است.

دم اسبی

هوالمحبوب

شب اول که می‌خواستم لم بدهم و کتاب بخوانم، دست بردم سمت دم اسبی‌ام که کش مو را شل کنم تا موهایم کشیده نشوند، میخواستم به عادت همیشه موهایم را روی بالش افشان کنم و در لمیده‌ترین حالت ممکن از کتاب خواندن لذت ببرم، اما دستم از بالای سرم سُر خورد و مایوس به زمین نشست. خبری از دم اسبی بالای سرم نبود، انگار کسی نصف شب موهایم را دزدیده باشد. من سنگینی دم اسبی را بالای سرم حس می‌کردم و هر بار که می‌خواستم دراز بکشم دستم ناخودآگاه بالای سرم می‌رفت که موهایم را آزاد کند. من موقع راه رفتن هم سنگینی موهایم را حس می‌کردم، موهایی که چند روز یش خودم به دست آرایشگر سپرده بودم و او آرام‌آرام قیچی زده بود و حلقۀ موها روی زمین تلمبار شده بود و من هی افسوس خورده بودم به حال موهایی که می‌‍توانستم باهاشان مهربان‌تر باشم. 
میدانی من هنوز سنگینی موهایم را با خودم حمل می‌کنم هز صبح و هر شب. من هنوز هم جلوی آینه که می‌ایستم در نگاه اول شوکه می‌شوم از موهای طلایی فر خوردۀ بالای سرم. در نگاه اول تصویر توی آینه برایم غریب می‌نماید. ابروهایم که از حالت دخترانگی یک سال گذشته خارج شده‌اند و قوس و کمانی به خود گرفته‌اند، چهره‌ام را بشاش‌تر کرده، فریم صورتی رنگ عینک به چهره‌ام خوش نشسته و همۀ اینها از من آدم دیگری ساخته است. 
من هنوز هم دلم برای موهای بلندم تنگ می‌شود، دلم برای گیرۀ سبز رنگی که با وسواس انتخابش کرده بودم تنگ می‌شود دلم برای هول و ولای خشک کردن موها توی چلۀ زمستان تنگ می‌شود، دلم حتی برای انگشت‌های استخوانی آبا که لای موهایم می‌چرخید و نوازشم می‌کرد هم تنگ است. دلم برای آبا و موهای بافتۀ کودکی‌هایم تنگ است. برای بافۀ موهای پر پشتم که آبا هر بار بعد از بستنشان قربان صدقه‌شان می‌رفت. 
من بارهای بسیاری موهایم را وحشیانه کوتاه کرده‌ام، بارهای بسیاری آدم‌های بسیاری به جانم غر زده‌اند که حیف است این موهای خوش رنگ و بلند. من هر بار خندیده‌ام و گفته‌ام مو باز هم بلند می‌شود، خاصیت مو همین است دیگر، چرا برای چیزی که دوباره به دست خواهم آورد غصه بخورم؟ 
حالا دلتنگ موهایم شده‌ام، دلتنگ انبوهی موی قهوه‌ای روشن که می‌گفتند دیوانه‌ای اگر رنگ‌شان کنی، چه خوش رنگ است موهایت. موهای خوش رنگم را حالا دیگر ندارم، زمستان بود که مریم کاسۀ رنگ را روی کپۀ موهایم خالی کرد و کله‌ام نارنجی مایل به زرد شد. بهار دمیده بود پشت دیوارهای خانه که موهای نارنجی مایل به زردم را کوتاه کردم و حالا برایشان دلتنگم. یاد عکسی افتادم که اردیبهشت دو سال پیش توی شاه‌گولی گرفته بودم. بچه‌ها را برده بودیم اردوی آخر سال و من با مقنعۀ سیاه گلدار، با عیک آفتابی ایستاده بودم زیر سایۀ سروی و موهایم از مقنعه بیرون زده بودند. یک سلفی هول هولکی دم آخر که بماند به یادگار. عکس قشنگی شده بود. عکس را همان روز پست کرده بودم و کسی برایم نوشته بود چه موهای خوش رنگی. خون دویده بود زیر پوستم. اولین کسی بود که می‌گفت چه موهای خوش رنگی. بعدترها آدم‌های بسیاری این عبارت را به کار بردند اما حلاوت آن جملۀ نخسین همیشه با من است.

انگشت کوچک دست چپ

هوالمحبوب

مامان برای ناهار دلمه بادمجان پخته است، از دیشب تدارکش را دیده و امروز سفارش کرد که سر ظهر بروم نانوایی و سه تا سنگک خشخاشی بگیرم. شال و کلاه کردم و راهی نانوایی شدم. کوچه‌ها هنوز از اثر برف چند هفته پیش، یخ زده و سُر هستند و من با احتیاط قدم بر می‌دارم تا کله پا نشوم. 
توی مسیر به این فکر می‌کردم که چند نفر امروز برای ناهارشان دلمه یا کوفته پخته‌اند؟ چند نفر توی راه نانوایی هستند برای خرید نان داغ؟ شاطر همیشگی سر تنور نبود، شاطر امروزی پسر جوانی بود با ریش تنک، لیوان چایی به دست ایستاده بود جلوی خمیرزن و نگاهم می‌کرد. چند باری دیده‌ام که جای شاطر همیشگی می‌آید.
گفت: « چند تا می‌خوای؟» مامان سفارش کرده بود سه‌تا. گفتم و ایستادم جلوی پیشخوان. 
وردست مشغول صحبت با موبایلش بود، با صمد نامی داشت معامله یک پیکان مدل 76 را جوش می‌داد. ته مکالمه سر 15 تومن به توافق رسیدند. بعد بلافاصله زنگ زد به اصغر نامی، از او هم قیمت گرفت تا مطمئن شود ضرر نمی‌کند. علی وردست همیشگی این نانوایی است، از وقتی که یادم می‌آید، اینجا بوده. پارسال چند روزی حلقه دستش می‌کرد، یکهو می‌دیدی وسط نان دادن دست مشتری، می‌ایستاد یک گوشه و با حلقۀ توی انگشتش بازی می‌کرد و به افق‌های دور خیره می‌شد.
دیگر حلقه دستش نمی‌کند. 
آدم عجیبی است، گاه زل می‌زند توی تخم چشمت و تو حس می‌کنی دارد تا فیها خالدونت را شخم میزند. گاه هم اصلا نگاهت نمی‌کند و همان طور سر به زیر و آرام نانت را می‌دهد و نامت را نمی‌پرسد.
سنگک‌ها رو توی کیسۀ پارچه‌ای گذاشتم و راه افتادم سمت خانه. هوا سرد است اما نه آنقدر که لرزت بگیرد. اما انگشت کوچک دست چپم، زق‌زق می‌کند. دردش تا مغز استخوانم رسوخ می‌کند، دستم را می‌مالم، گرمش می‌کنم، توی جیبم پنهانش می‌کنم اما هیچ کدام از این کارها تاثیری ندارند. انگشتم دوست دارد وقت و بی‌وقت درد بگیرد و من هیچ کاری ازم بر نمی‌آید. گاه نصف شب از دردش بیدار می‌شوم، فحش می‌دهم، سرم را توی بالش فرو می‌کنم؛ انگشتم را توی هفت تا سوراخ قایم می‌کنم تا بلکه دردش ساکت شود، آخرش احتمالا خوابم می‌برد و گاه صبح‌ها هم با همان درد بیدار می‌شوم.
گاه به سرم می‌زند انگشت کوچک دست چپم را ببُرم و بیندازم جلوی سگ‌ها تا از شر درد جانکاهش خلاص شوم. دخترعمه‌ام که دکتر شد، یک روز خوشحال و خندان انگشتم را نشانش دادم که تشخیصت چیه؟ به نظرت چرا انگشت من اینقدر دردناکه؟ گفت ما برای درد خود دست نمی‌تونیم دلیل منطقی پیدا کنیم؛ تو توقع داری برای یک انگشت، آن هم کوچکترین‌شان دلیل عملی وجود داشته باشد؟
فکر کردم لابد الهام دکتر خوبی نیست و درسش را خوب نخوانده، بلند شدم رفتم پیش متخصص طب فیزیکی و بعد از عکس و آزمایش نوشت که نه عصب انگشتت مشکلی دارد و نه استخوانش هر چه که هست به غدد فلانت مربوط می‌شود.
یادم هست که این درد لعنتی از دبیرستان شروع شد، توی فصل سرد که تا زانو برف می‌بارید و احتمالا اغلب شما آن سال‌های پربرف را یادتان نیست، حتی دستکش بافتنی مامان هم نمی‌توانست دستم را گرم کند، توی آن ده دقیقه پیاده‌روی از خانه تا مدرسه، دست و پاهایم شبیه یک قندیل یخی می‌شد و توی مدرسه از زق‌زق‌شان گریه‌ام می‌گرفت. این درد اما چند سالی است که بیشتر خودش را نشان می‌دهد. با کوچک‌ترین فشاری، با کوچکترین برخوردی چنان دردی می‌گیرد که نگو.
القصه برای روز شنبه از متخصص غدد وقت گرفته‌ام تا ببرم انگشت کوچک دست چپم را نشانش دهم، ببینم کم‌کاری کدام غدۀ خدانشناس، این بلا را سر من آورده که حتی به بریدن انگشتم هم فکر کرده‌ام. یک چیز عجیب دیگر شکل رشد کردن ناخن این انگشت کذاست، هم کندتر از بقیه بلند می‌شود و هم شکل کج و معوجی دارد!

+بعدانوشت: دیروز یک عزیزی نوشته بود اگر کامنت‌ها نبودند ما بلاگرها چه می‌کردیم؟ امروز داشتم به کامنت‌های شما فکر می‌کردم، به جز رفقای بلاگر، اسم چند نفر توی ذهنم بولد شد، معصومه و سارینا و جانان که وبلاگ ندارند اما اغلب پست‌ها را می‌خوانند و معرکه‌ترین کامنت‌ها را برایم می‌نویسند. خواستم بابت بودن‌تان و رنجی که برای وبلاگ‌خوانی می‌کشید سپاسگزاری کنم، شما انسان‌های فرهیخته‌ای هستید و من خوشحالم که خوانندۀ نوشته‌هایم هستید. اگر عزیز دیگری جزو این لیست هست و من نامش را فراموش کرده‌ام عذر خواهم.

 

قصه‌های عصر جمعه

هوالمحبوب

صدای غر زدن‌های ریزش هنوزم داره از توی حیاط میاد. شیلنگ آب رو گرفته دستش و داره بند رخت زپرتی رو آب می‌کشه. کار همیشگیشه. غر زدن و شستن رو می‌گم. از اذون صبح که بیدار می‌شه، تا الی شوم، یه بند غر می‌زنه و آب می‌کشه. 

یاکریمای توی حیاطم از دستش آسایش ندارن، تا میان یه گوشه جاگیر شن، شلینگ اب رو میگیره دستش و کر و شر کنان، فحش نثار همشون می‌کنه. می‌گه:« الهی گوه‌دونتون بند بیاد تا اینقدر گند نزنین به حیاط. »
ثریا که پاشو می‌ذاره تو حیاط، اخماش می‌ره تو هم، رخت پهن کردن ثریا روی بند رخت آفتاب‌گیر حیاط، تا اطلاع ثانوی، ممنوع شده. مخصوصا وقتایی که حولۀ حمومش رو پهن کرده باشه، حولۀ حموم براش مقدسه، نه می‌تونی بهش دست بزنی، نه حتی نگاهش کنی. رضا اگه حتی بهش زل بزنه هم حوله نجس می‌شه، دوباره می‌ره تو تشت، تا طیب و طاهر بشه.

از رضا هیچ خوشش نمیاد، نه که رضا بد باشه نه، فقط به قول آبا: «گوزونه آلابولا گلیر»(1)

هوای اتاق دم داره، از صبح چپیدم توش و حتی واسه ناهارم نرفتم بیرون، از صبح بیشتر از ده لیوان چایی خوردم، چایی مغزم رو آروم می‌کنه، وقتایی که فحش‌خورم ملسه، کتری به دست می‌رم تو آشپزخونه، تا چای خشک بردارم. حواسش باشه نمی‌ذاره دست به چیزی بزنم، همیشه بهانه‌ای داره برای اینکه کرکرۀ آشپزخونه رو بکشه پایین. 

اولین کاری که می‌کنه اینه که بگه دستاتو شستی؟ 

و من از دست شستن بدم میاد، از تمیز بودن بدم میاد، از برق زدن بدم میاد، فقط به خاطر اینکه مجبورم روزی هزار بار به خاطرش دستامو بشورم، از اینکه همیشه باید حواسم بهش باشه و از خطوط قرمزش رد نشم خسته‌ام.

ادامه دارد......

1: به چشمش بد هیبت و زشت میاد

خواستن رمز با شما دادن و ندادنش با من

برای نمایش مطلب باید رمز عبور را وارد کنید